بررسي روند فرسايش بادي در ايران مركزي با استفاده از شاخص طوفان گرد و غبار در پنجاه سال اخير

فرسايش بادي مهم ترين فرايند ژئومورفيك و عامل اصلي تغيير چشم انداز در مناطق خشك و نيمه خشك شناخته شده است. در اين پژوهش با استفاده از شاخص طوفان گرد و غبار به عنوان روشي مناسب براي پايش طولاني مدت فرسايش بادي با استفاده از داده هاي اقليمي در ايران مركزي پرداخته شد، در همين راستا تحليل روند فرسايش بادي با استفاده از مقادير استاندارد شده شاخص طوفان گرد و غبار و مؤلفه هاي آن شامل طوفان گرد و غبار شديد، طوفان گرد و غبار متوسط و طوفان محلي و با بهره گيري از آزمون آماري ناپارامتريك من كندال در ايران مركزي طي سال هاي 1965 تا 2014 صورت گرفت. نتايج به دست آمده حاكي از تشديد فرسايش بادي در سال هاي اخير مي باشد، به طوري كه روند شاخص طوفان گرد و غبار در ۳۰ سال اخير (۱۹۸۵ تا ۲۰۱۴) بيش از سه برابر نسبت به ۲۰ سال ماقبل آن (۱۹۶۵ تا ۱۹۸۵) افزايش داشته است. بخش هاي مركزي و جنوبي ايران مركزي بيشترين شدت فرسايش بادي را نشان مي دهند و با نزديك شدن به شمال حوزه از شدت فرسايش بادي كاسته مي شود. بنابراين با توجه به حساسيت اين مناطق علاوه بر درنظر گرفتن در برنامه هاي پيشگيري، بايستي در برنامه هاي احيا و كنترل نيز مد نظر قرار گيرند.