سنجش ميزان همخواني توسعه صنعتي با توان توسعه با به‌كارگيري روش تصميم‌گيري چند معياره فازي در استان اردبيل

برنامه‌ريزي و انتخاب مكان‌هاي مناسب براي مناطق صنعتي براي استفاده صحيح و پايدار از سرزمين به‌عنوان پايه آمايش سرزمين و راهكار رسيدن به توسعه پايدار مي‌باشد. ازاين‌رو در نظر گرفتن اين مكان‌ها و موقعيت جغرافيايي آن‌ها با ويژگي‌هاي محيط‌‌زيستي سرزمين كه تعيين‌كننده توزيع و تعادل منطقه‌اي و استفاده حداكثر از قابليت‌هاي محيط باشد مي‌تواند كاهنده اثرات مخرب محيط‌‌زيستي صنايع باشد. در اين تحقيق به‌منظور سنجش همخواني صنعتي استان با استفاده از روش‌هاي تصميم‌گيري چند معيار فازي و به‌منظور بهبود برنامه‌ريزي توسعه‌اي و آمايش سرزمين از 16 معيار توپوگرافي، شيب، مناطق مسكوني، دسترسي به جاده، دسترسي به فرودگاه، آب‌هاي سطحي، عمق آب‌هاي زيرزميني، كاربري فعلي اراضي، زمين‌شناسي، گسل، پوشش گياهي، خطوط انتقال نيرو، بافت خاك، مناطق حفاظت‌شده، فاصله از چاه، تراكم پوشش گياهي استفاده شد. مدل هيبريدي FDANP به‌منظور مكان‌يابي مناطق مناسب صنعتي در استان اردبيل توسعه يافت. نتايج مدل‌سازي نشان‌دهنده اهميت بالاي معيار رودخانه و سپس معيار كاربري اراضي در تعيين مناطق صنعتي مي‌باشد. بررسي همخواني نقاط صنعتي موجود در منطقه با مكان‌هاي داراي تناسب سرزمين در استان اردبيل نشان‌دهنده اين مي‌باشد كه تنها 3 درصد از مناطق موجود در منطقه بر اساس اصول آمايشي و مدل آمايشي اجرا شده تطابق داشته و 97 درصد در مناطق نامساعد براي توسعه صنعتي قرار گرفتند. بنابراين، در استان اردبيل به‌منظور بهره‌برداري مناسب از فضاي مطلوب و كاهش اثرات محيط‌‌زيستي عوامل بايد اصول آمايش سرزمين و توسعه پايدار در برنامه‌ريزي‌هاي صنعتي در منطقه در آينده مورد توجه قرار گيرد تا بهينه‌ترين حالت همه عوامل محيط‌‌زيستي، اقتصادي و اجتماعي توسعه پايدار تامين شود.