تحليل انتقادي نظريّة هنر و ادبيّات در منظومة فكري ـ فلسفي افلاطون

The Critical Analysis of Art and Literature Theory in Plato’s Intellectual and Philosophic System

افلاطون همة پديدار­هاي هستي را سايه­ اي از عالم مثل مي­داند و هويت وجودي آن­ها را مستقل به شمار نمي­آورد. در پژوهش حاضر، نگارنده كوشيده تا بر پاية مفاهيم كليدي فلسفة افلاطون به تبيين و تحليل نظام زيبايي­شناسي وي بپردازد. به گمان افلاطون، آثار هنري تقليدي از زيبايي مطلقي هستند كه ازلي و ابدي است. از سوي ديگر، زيبايي را سودمندي و كارآيي مي­داند و مي­گويد كه هنر بايد در خدمت اخلاق و جامعه باشد و هنر هيجان­انگيز را خوش نمي­دارد. همچنين، با هنري كه هيجان­انگيز نباشد ـ گر چه فاقد نقشي اجتماعي و اخلاقي باشد ـ مخالفتي نمي­ورزد. نگارنده، پس از تحليل آراي افلاطون، تناقض­هايي را در نظام فلسفي و زيبايي ­شناسي افلاطون نتيجه­ گيري كرده كه مطلق بودن منشأ زيبايي در انديشة افلاطون را به پرسش گرفته است.

Plato knows all of the world’s phenomena as the shadow of truth and he doesn’t include their existential identity independent. In this research the author has tried to deal with justifying and analyzing his aesthetics system. According to Plato the artistic works are the imitation from the absolute beauty that is eternal and everlasting. On the other hand he regards the beauty as a useful and working thing and says the art have to be in service of morality and society and he doesn’t like the exciting art. As well as, he doesn’t oppose with unexciting art, although it be without moral and social role. The author after the analysis of Plato’s thoughts concludes the contradictions in aesthetic and philosophic system of Plato that they have questioned the absoluteness of principle of beauty in Plato’s thoughts.