تأثير دوازده جلسه تمرين با شدت زياد در وضعيت هايپوكسي و نورموكسي بر عملكرد بي ‌هوازي افراد ورزشكار

The effect of twelve session high intensity interval training in haypoxic and normoxic conditions on anaerobic performance in athletes

هدف تحقيق حاضر مقايسۀ تأثير يك دوره تمرين تناوبي شديد در وضعيت هايپوكسي و نورموكسي بر عملكرد بي­ هوازي افراد ورزشكار بود. آزمودني­هاي اين تحقيق 16 نفر دانشجوي داوطلب مرد بودند. آزمودني­ها به دو گروه هشت­ نفرۀ تمرين در وضعيت هايپوكسي (ارتفاع 3300) و نورموكسي تقسيم شدند. عملكرد بي‌هوازي (اوج توان،ميانگين توان) ازطريق اجراي آزمون وينگيت و غلظت لاكتات قبل و بعد از آزمون وينگيت اندازه‌گيري شد. 24 ساعت بعد، Wmax در وضعيت هايپوكسي مشخص و 48 ساعت بعد ميزان Wmax در وضعيت نورموكسي تعيين شد. برنامۀ تمرين هر دو گروه ازنظر شدت (يك دقيقه با شدت80درصد-85درصدWmax و دو دقيقه با شدت 50درصد Wmax) و مدت تمرين (30 دقيقه) يكسان­ سازي شده بود. برنامۀ تمريني شامل دوازده جلسۀ پي­ در­پي بود. بعد از آن، متغيرهاي پيش­ آزمون مجدداً اندازه‌گيري شد. پس­از تعيين توزيع طبيعي داده­ ها به ‌وسيلۀ آزمون كلموگروف- اسميرنوف، آزمون t وابسته و مستقل با سطح اطمينان 0.05≥p نشان داد اين دورۀ تمريني باعث بهبود در عملكرد بي­ هوازي در هر دو گروه شد. همچنين غلظت لاكتات در 5 دقيقه بعد از آزمون وينگيت در هر دو گروه كاهش داشت، اما تفاوتي بين دوازده جلسه تمرين تناوبي در وضعيت هايپوكسي و نورموكسي بر عملكرد بي‌هوازي مشاهده نشد. درنتيجه مي­توان بيان كرد دورۀ تمريني به ­كارگرفته­ شده در اين تحقيق مي­تواند باعث بهبود عملكرد بي­ هوازي شود، اما مدت و شدت هايپوكسي در اين تحقيق به ­اندازه ­اي نبوده است كه بتواند عملكرد بي­ هوازي را در گروه هايپوكسي نسبت به نورموكسي بهبود بخشد

The aim of the present research is comparing the effectof periodic trainingin hypoxic and normoxic conditions on anaerobic performance of athletes .Subjects of this research were 16 male volunteer students.Subjects were divided to two groups of eight by exercising in hypoxic condition(H 3300) normocytic.Anaerobic performance (peak power, average power) through the Wingate test and lactate concentration were measured before and after the Wingate test.After 24 hours in hypoxic condition,and after 48 hours in normoxic condition the measures of W max were determined.The intensity of exercises in both groups (one minute with intensity of 80% -85% Wmax, and two minutes with 50% Wmax) and exercise duration (30 minutes)were equalized. The training program consisted of 12 sessions in a row. After that the pre-test variables were measured again .After testing the normal distribution given by Kolmogorov – Smirnov test, dependent and independent t-Test with a confidence level of 0.05 ≥ p showed that this training improved aerobic performance in both groups, also five minutes after the Wingate test lactate concentration was decreased in both groups, but there was no difference between the 12 sessions of the periodic training in hypoxic and normoxic conditions on anaerobic performance. So it can be stated that the training used in this study can improve the anaerobic performance, but the severity and duration of hypoxia used in this study was not so much to improve anaerobic performance in hypoxic group more than normocyticone.