مطالعه نمونه هاي جاندار انگاري در اسطوره ها و ادبيات ايران

Study of personification samples in myths and literature of Iran

جاندارانگاري و روح بخشي به همه موجودات غير انساني حالتي است كه از روزگاران كهن در ذهن بشر وجود داشته و دلايل مختلفي همچون ترس از طبيعت و جهان ناشناخته ( فتيشيزم) و يا احترام و علاقه به همراهي با برخي از مظاهر طبيعي ( توتميسم) براي اين انديشه بيان شده كه در هر حال همه گوياي نوعي " هم­ذات پنداري" هستند زيرا انسان هميشه در صدد بوده كه تنهايي خود را با روح بخشيدن به ديگر موجودات جبران كند. اين مقاله با روش توصيفي– تحليلي و بر پايه داده هاي كتابخانه اي گردآوري شده است و به بررسي ريشه هاي جاندار انگاري و نيز به حضور اين انديشه در اساطير كهن جهان و سپس ايران باستان و ادبيات كلاسيك و معاصر، با ذكر نمونه هايي مي پردازد تا از اين طريق وجود ناخودآگاه اين نياز بشر به همراه بودن با همه مظاهر هستي كه گاه در قالب نظم و گاه در قالب نثر نمود پيدا كرده است، اثبات شود.

Personification to all of inhuman beings is a figure which has been existed since ancient times in man mind and many reasons have been expressed for this figure such as fear of nature and unknown world (fetishism) or respect and interest to come along with some natural manifestations (Totemism) and at any rate, all of them suggest a kind of identification, because man always intended to compensate his own solitude by personifying other existents. This paper has been designed by descriptive-analytical method and based on library data and it examines the origins of personification as well as the presence of this doctrine in old myths of world and then ancient Iran and classical and contemporary literature. Some samples are mentioned to prove the unconscious need of man to being with all of manifestations of existence which manifested whether in poetry or prose works.