بررسي تطبيقي آراي پراپ با گرماس و برمون در باب روايت از منظر ساخت‌گرايي

بررسي ساختارهاي روايي پايه كه در ميان فرماليست‌ها و ساختارگرايان، در قرن بيستم به طور منسجم دنبال شد، در پژوهش‌هاي ادبي، از اهميتي ويژه برخوردار است. در ميان فرماليست‌ها، مي‌توان نظريۀ ولاديمير پراپ را كه در كتابي با عنوان ريخت‌شناسي قصه ‌‌منعكس شد، اولين تلاش به‌منظور نظريه‌پردازي روايت دانست كه بعدها توجه روايت‌شناسان ساختارگراي فرانسوي را به خود جلب كرد. به كمك روش پراپ، آشكار شد كه ساختار نهايي روايت را مي‌توان كشف كرد. اين روش كه به نقش‌ويژۀ شخصيت‌ها در طرح روايي اهميت مي‌دهد، در آثار گرماس و برمون دگرگون شد. گرماس با مطالعۀ ساختارهاي معنا و ادامۀ پژوهش‌هاي پراپ، توانست فرضيۀ مدل كنشي را ارائه دهد. برمون نيز كه اساس كارش بر آثار پراپ استوار بود، نظريات خود را بر مبناي تكميل و بازبيني تئوري پراپ پايه‌گذاري كرد. در جستار حاضر، با روش توصيفي تحليلي، بين آراي گرماس و برمون در باب روايت، با نظريات پراپ در اين‌باره مقايسه انجام شده، نشان داده مي‌شود كه چگونه گرماس و برمون، آراي پراپ را دست‌مايۀ نظريه‌هاي جامع‌تر خود قرار داده‌اند.