تأثير جو سازماني مشاركتي بر اشتراك دانش با نقش تعديلي انگيزش ذاتي و استقلال شغلي

اگر منابع انساني را بهعنوان يكي از مهمترين منابع سازمان بدانيم، استفاده از دانش افراد سازمان ميتواند مهمترين بهره از منابع انساني باشد. پژوهش حاضر به دنبال بررسي تأثير جوسازماني مشاركتي بر اشتراك دانش با نقش تعديلي انگيزش ذاتي و استقلال شغلي در استادان خانم دانشگاه علامه طباطبائي است. روش پژوهش حاضر، ازنظر هدف، كاربردي و برحسب روش، پژوهشي توصيفي پيمايشي است. نمونه آماري پژوهش 79 نفر از استادان خانم دانشگاه علامه طباطبائي هستند. پايايي و روايي ابزار پژوهش با استفاده از آزمونهاي پايايي تركيبي، ضريب بارهاي عاملي، آلفاكرونباخ، روايي همگرا و روايي واگرا اندازهگيري شدند. دادههاي حاصل با استفاده از smart- PLS و SPSS مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند . نتايج پژوهش نشان دادهاست كه جوسازماني مشاركتي اثر مثبت و معناداري بر اشتراك دانش استادان خانم دانشگاه علامه طباطبائي دارد. انگيزش ذاتي بهعنوان متغير تعديلگر اثر جوسازماني مشاركتي بر اشتراك دانش را تعديل ميكند، اما استقلال شغلي بهعنوان متغير تعديلگر، اثر جوسازماني مشاركتي بر اشتراك دانش را تعديل نميكند. با عنايت به نتايج اين تحقيق،پيشنهاد ميشود دانشگاهها انرژي خود را در بهبود آن دسته از مؤلفه هاي جوسازماني مشاركتي صرف كنند كه بر اشتراك دانش تأثير دارند.