بررسي اثرات رشد اقتصادي بخش كشاورزي بر بيابان زايي در ايران

با گسترش بيابانها، توليد مواد غذايي كاهش و منابع آب خشك ميشوند، در نتيجه جمعيتها به سمت مناطق ديگر حركت ميكنند. اين مهاجرتها با توجه به ظرفيت محدود شهرها براي ارائه امكانات و خدمات، مشكلات جدي اجتماعي اقتصادي در پي خواهد داشت. در اين پژوهش، رابطه بلندمدت و كوتاهمدت بين متغيرهاي بيابانزايي، توليد ناخالص داخلي بخش كشاورزي، مساحت جنگل، مجموع بارش سالانه، سرمايهگذاري انجامشده براي مقابله با بيابانزايي در قالب فرضيه محيطزيستي كوزنتس و با استفاده از الگوي خودرگرسيوني با وقفههاي توزيعي دادههاي پانل ( ARDL Panel) در سالهاي 94 - 1365 براي استانهاي همجوار با بيابانهاي ايران از جمله )تهران، خراسان، كرمان، يزد، اصفهان، سيستان و بلوچستان و سمنان( مورد بررسي قرار گرفته است. نتايج بدست آمده نشان دادند كه در بلندمدت، متغيرهايي همانند سرمايهگذاري براي بيابان زدايي، مجموع بارش سالانه و سرانه مساحت جنگلها اثر منفي بر متغير بيابانزايي دارند. با توجه به اين نتايج، پيشنهاد ميشود براي جلوگيري از روند بيابانزايي در ايران اقدام هايي مانند افزايش سرمايه گذاري براي مهار بيابانها و استفاده از روشهاي نوين آبياري در بخش كشاورزي انجام شود.