تبيين جريان‌شناختي داستان‌نويسي زنان ايراني در مهاجرت

در چند دهه گذشته، تحولات جامعه ايراني و دگرگوني‌هاي جامعۀ جهاني در پيدايش جريان داستان‌نويسي زنان در مهاجرت مؤثر بوده است. در داستان‌هاي نويسندگان زن مهاجر، زنان شخصيت‌ محوري داستان‌ها‌ هستند. در اين داستان‌ها، در تقابل با ساختارهاي فكري گذشته، ساختارشكني صورت گرفته است و زن در ارتباط با مرد تعريف نمي‌شود؛ بلكه ذهنيت زنان به ذهنيت محوري و اصلي داستان تبديل مي‌گردد و داستان از زاويه ‌ديد آن‌ها و شناخت و آگاهي‌شان از مردان و دنيا نوشته مي‌شود. از ديگر سو آن‌ها توانسته‌اند ميان ورود دنياي زنانه به داستان و حفظ زيبايي‌شناسي آن رابطه‌اي منطقي برقرار كنند. برخي از زنان اقسام مسائل سياسي را از منظر روايت‌هاي زنانه بازتاب داده‌اند. بخشي از آثار زنان نيز زمينۀ هويت‌انديشانه دارد و در آن‌ها موقعيت زن به‌مثابه سوژه گم‌شده و فاعل شناسا و يابنده است. از اين‌ رو عموماً زاويه ‌ديدي كه زنان در داستان‌هايشان به‌كار مي‌برند، اول‌شخص است. انتخاب اين زاويه ‌ديد به ايشان مجال مي‌دهد در نوشتن اغلب از خودشان بگويند‌. درواقع خود نويسنده در راوي اول‌شخص تجلي پيدا مي‌كند. بخش ديگري از داستان‌هاي زنان، شرح تجربه‌ها و آگاهي‌هاي آن‌ها از مسائل جنسيتي است. روايت‌هاي ديگري از آن‌ها نيز شرح زندگي معمولي و روزمرۀ آن‌هاست. اين داستان‌ها به ژانر داستان‌هاي عامه‌پسند نزديك مي‌شوند و هرچند از حيث روايت داستاني ساختار محكمي ندارند، با استقبال خوانندگان مواجه شده‌اند.