تحليل نقش روابط تعاملي در ساختار سايه

اغلب سايه در رابطه با نور مطالعه مي شود و نور بر سايه مقدم است. در اين ديدگاه، سايه پديده اي ثانويه فرض ميگردد. در اين روش سايه ها را پديده نور نيست مي پنداريم در حالي كه سايه ها با موجوديتي مستقل و تاثير گذار در آثار معماري قابل تحليل هستند. در اين مقاله ضمن معرفي تكنيك هايي براي فهم سايه ها، رويكردي متفاوت به سايه ها در معماري ارائه مي گردد تا با اين بصيرت، به فهمي تازه از كيفيت فضايي تحت تاثير سايه ها بپردازيم. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه بين كيفيت معماري و سايه ها رابطه مستقيم و مثبتي وجود دارد و شناخت تعامل ميان اين دو از اهميت ويژه اي در بالا بردن بهره وري معماري دارا مي باشد. اين تحقيق از نوع تحقيق توصيفي تحليلي است و يك تحقيق كيفي محسوب مي گردد.روش تحقيق اين پژوهش، روش استدلال منطقي است و مسيري برخواسته از تحليل داده ها تا مدل سازي مفهومي را پي مي گيرد. تلاش بر اين است تا از اين طريق به اين پرسش اساسي پاسخ داده شود كه چگونه مي توان با شناسايي و تحليل و ارزيابي نوين روابط متعامل عناصر متغيير معماري، الگوهايي هوشمند تر ارائه گردند.