هوش معنوي در ادب عرفاني با تكيه بر انديشه هاي مولانا

شاخصة معنويت و مذهب بويژه هوش معنوي در عرصة شعر عرفاني در ادبيّات فارسي از اهميّت ويژهاي برخوردار است. توجّه به هوش معنوي يكي از ضرورت هاي خاص در گسترة انسان شناسي و توجّه به بعد معنوي انسان از ديدگاه روانشناسي است. ايمان، صلح، نوع دوستي و كاربرد صحيح آن در زندگي و سازگاري با ناملايمات دنياي واقعي از دغدغه هاي هوش معنوي است. توجّه به معنويّت امروزه در رشته هاي متنوعي از قبيل روانشناسي، درحال پيشرفت است امّا در اين ميان، اهميّت موضوع زماني آشكار ميشود كه بدانيم مصاديق و مباحث مربوط به هوش معنوي بسيار قبلتر از آنكه در علوم روانشناسي نوين مطرح شود در ادبيّات عرفاني ما به فراواني مطرح شده است و در اين ميان اشعار مولانا بيشك يكي از بارزترين نمونه هاي توجّه به هوش معنوي است. توجّ ه به همدلي، نوع دوستي، عشق، ايثار، مدارا و تساهل و تسامح از ويژگي هاي مشتركي است كه به عنوان مؤلّفه هاي بارز هوش معنوي در ادبيّات عرفاني و انديشة مولانا مطرح شده است. مقالة حاضر پيرامون هوش معنوي در انديشة مولانا گرچه در زمرةنخستين دستاوردهاست امّا در راستاي تحقّق پژوهش هاي بعدي، ثمرمند است.

this article has no abstract