بررسي رابطه ميان توسعه و ايدئولوژي در ايران(مطالعه موردي پهلوي دوم و جمهوري اسلامي)

توسعه اگر چه در ايران حياتي نزديك به يك قرن دارد اما همچنان در افق زماني و تاريخي­اش متأثر از نگرش­هاي مهندسي شده دولتي (حكومتي) است. بطوريكه توسعه و حركت در مسير توسعه به عنوان يك غايت راهبردي با كارويژه­هاي ايدئولوژيك در دستور كار و در صدر برنامه­هاي دولتها قرار گرفت و رنگ و لعاب ايدئولوژيك سياسي(حكومتي) را به خود گرفت. با نگاهي به تاريخ جريان توسعه در ايران در دوره پهلوي دوم و جمهوري اسلامي كه مورد تأكيد در اين پژوهش است، به راحتي مي­توان تأثير وجوه ايدئولوژي غالب حكومتي(برابر دانستن توسعه با مفهوم عمران و رشد اقتصادي و غربي قلمداد كردن آموزه ها و مباني توسعه) را در آنها مشاهده كرد. از اين رو در اين پژوهش با ارجاع به دو دوره از تاريخ معاصر ايران در زمينه موضوع توسعه، از لحاظ روشي با رويكردي تاريخي- تحليلي به تشريح موضوع مذكور پرداخته خواهد شد.