بررسي علل روابط صوفيان با زمامداران و حكّام سياسي در دورة ايلخاني و تيموري

گرايش‌هاي صوفيانه در تاريخ عرفاني همواره وجود داشته‌است. اما ماهيّت و نسبت اين گرايش‌ها با ساختار سياسي و ديني متفاوت بوده است. از زمان پيدايش آيين و مسلك تصوّف، برخي از زمامداران و حكّام سياسي به خاطر مقتضيات گوناگون، نسبت به صوفيان اهتمام خاصي داشته و در جلب و رضايت خاطر آنان تلاش مي‌كرده‌اند. بعضي از فرمانروايان و حكمرانان دوره ايلخاني و تيموري به دليل داشتن مشرب عرفاني، به مشايخ توجه مي‌كردند و به شكل‌هاي متفاوت با صوفيان در ارتباط بوده‌اند. اين بررسي در پي آن است تا به محورهاي اصلي ارتباط بين زمامداران و حكّام سياسي دوره ايلخاني و تيموري با صوفيان بپردازد و يا: 1- دلايل حمايت زمامداران و حكّام سياسي دوره ايلخاني و تيموري، از ساختن خانقاه‌ها، تأمين مايحتاج خانقاه­ها و كمك­ مالي به صوفيان را مورد تحليل قرار دهد. 2- تأثيرات دعا، كرامات و سماع صوفيان، در ايجاد ارتباط با زمامداران و حكّام سياسي دوره ايلخاني و تيموري را بررسي نمايد. 3- اهميت پند و حاذق بودن صوفيان در برابر حاكمان دوره ايلخاني و تيموري را مشخص كند. 4- عوامل جانبداري حكمرانان دوره ايلخاني و تيموري از صوفيان را در سختي، جنگ و جهاد در نقش مشاور، مورد بررسي قرار دهد.