تحليل و تطبيق عشق از نگاه حافظ، مولوي و ابن ‌فارض

عشق از مسائل بنيادين عرفان است، چنانكه بدون در نظر گرفتن آن، عرفان و حكمت متعاليه قابل فهم نيست. در ادبيات عرفاني نيز عشق از جايگاه بالايي برخوردار بوده و هست؛ از اين­رو بخش زيادي از ادبيات عرفاني به اين مورد اختصاص دارد. در ادبيات عرفاني، علي­ الخصوص در كلام حافظ و مولوي و ابن­ فارض كه مورد بحث اين تحقيق مي­ باشد، عشق را مي­توان از دو جنبه مورد بررسي قرار داد. عشق مجازي يا انساني و عشق الهي يا عرفاني. هرچند در اين زمينه صاحب­ نظران، نظرات متفاوت و گاهاً متناقضي داده­اند، ولي آنچه از فحواي كلام اين شاعران پيداست، اين­ است كه عشق انساني يا مجازي نيز در نظر آنها همچون پلي به نظر مي­رسد كه به عشق الهي يا حقيقي راه مي‌نمايد و درعين حال منظور اصلي از آن همان رسيدن به عشق معنوي و برتر و الهي است؛ چرا كه در نظر اين شاعران، جمال انساني و همه‌ي زيبايي‌هاي موجود در جهان جز تجلي حق نيست. در اين مقاله تلاش بر اين است با استناد به منابع، به تحليل و تطبيق عشق از نگاه حافظ و مولوي و ابن ‌فارض پرداخته شود.