تحليل شكل‌گيريِ سازه‌هاي «نشانه‌ايي و نمادين» در داستان خانۀ اِدريسي‌ها نوشته غزاله عليزاده براساس آراءِ نشانه‌كاوي ژوليا كريستوا

تلقي كريستوا از زبان، جسم و سوژه باعث شد وي جايگاه مهمي را در مطالعات ادبي، زبان شناسي و روانكاوي پيدا كند. وي با برداشت هاي خود از ذهنيّت و زبان، نگرشِ جديدي از نشانه، معنا و معنازايي را در بطن سوژه و فرهنگ مطرح ساخت. كريستوا نشان داد كه با در نظر گرفتن تاريخ و خودِ سوژه در دگرگوني هاي معنايي جهان، زبان صرفاً نمي تواند نظام نشانه ايي سوسوري باشد بلكه فراتر از آن به يك نظام پوياي دلالتي مرتبط است كه سوژه ناطق را در بطن ميل دروني، صورتهاي ذهنيتي و قلمرو ناخودآگاه نشان مي دهد. كريستوا پردازش ساختار »زبان « و سوژه را وابسته به دو ساحت نشانه ايي و نمادين (سمبوليك) مي داند كه در بستر فرآيند معنازايي(signifiance) خودنمايي مي كنند. در اين مقاله تلاش بر اين است به بررسي لايه ها و ساختارهايِ معنايي در رُمان خانه اِدريسي ها نوشته غزاله عليزاده، نويسنده معاصر ايراني بپردازيم، سپس به كمك آراء ژوليا كريستوا نمود و قلمرو اين دو ساحت »نشانه و نمادين « را كه به توليد »معنا « و پوياييِ آن در بستر اَشكال زباني و نظام دروني روايت منجر مي شود، نشان دهيم.