توسعه درونزاي شهري و باز زنده سازي هويت شهري معماري اسلامي ايران

رشد جمعيت شهرهاي بزرگ در كشور هاي در حال توسعه، دستگاه هاي مسئول در بخش تامين مسكن را بر آن داشته تا به دنبال راه حل هاي مطلوب در زمينه تامين مسكن شهري باشند. تجربيات كشورهايي مانند امريكا بعد از جنگ جهاني دوم از جمله اولين تجربيات از اين دست هستند.در ايران طرح شهرك اكباتان و طرح مسكن مهر، هر يك در دوران خود در حومه شهرها جانمايي شده اند. مسئله اصلي پژوهش پيش رو بررسي پيامدهاي نامناسب اجتماعي،فرهنگي و شهري ناشي از اين حاشيه گستري شهري است. هدف اصلي اين مقاله بررسي پتانسيل هاي موجود در بافت هاي فرسوده و حائز اهميت كالبدي در قلب شكل گيري شهر ها به منظور تامين مسكن و ايجاد سرزندگي فضايي در قالب شريان زندگي اجتماعي ودر مقايسه با مناطق حومه شهري است پژوهش با تكيه بر روش استدلالي و توصيفي به مقايسه منطقي عوامل مورد نظر پژوهش با طرح هاي توسعه مسكن مبتني بر باز آفريني بافت هاي فرسوده و حائز اهميت درون شهري پرداخته است. نتايج پژوهش نشان ميدهد عوامل نامناسب توسعه مسكن حاشيه شهري عبارتند از:1عدم مشاركت جمعي ساكنان2تقابل فرهنگي خانوارها3مشكلات دسترسي به شهرهاي مبدا 4هزينه بالاي تامين زيرساخت ها 5صعوبت مديريت كلان6تقابل الگوهاي زندگي7تاثيرات زيست محيطي نا مناسب 8نا امني اجتماعي. همچنين عوامل مناسب انتخاب بافت فرسوده و حائز اهميت درون شهري به منظور تامين مسكن ارزان قيمت عبارتند از:1 احياي بافت هاي مولد هسته اوليه شهري2 ايجاد تنوع فعاليت ها در مراكز تك فعاليتي3بالا بردن سطح امنيت4تقليل هزينه طرح و امكان ايجاد طرح مكمل موازي5 سهولت مديريت كلان6امكان توسعه طرح 7رشد ارزش اقتصادي بافت فرسوده8 كنترل رشد نامناسب شهر. نتايج پژوهش نشان ميدهد كه توسعه درونزاي شهري در مقابل روش هاي متداول توسعه شهري در شهر هاي تاريخي مناسب تر است.