نقش مواد تغيير فاز دهنده در بهبود و احياي عملكرد بادگير؛ مطالعه موردي: اقليم گرم و مرطوب

اهداف: در معماري سده اخير ايران استفاده از روش‌هاي آسايش حرارتي ايستا فراموش شده و جاي خود را به روش‌هاي پويا داده‌اند كه در كنار محدوديت‌ها و بحران‌هاي زيست‌محيطي، هزينه‌هاي گزاف و بعضاً كاهش دسترسي به انرژي الكتريكي را موجب شده است؛ در نتيجه لزوم استفاده از عناصر و روش‌هاي ايستا به‌ويژه در اقليم‌هاي گرم كه انرژي الكتريكي بيشتري مصرف مي‌شود ضروري مي‌نمايد. يكي از مهم‌ترين عناصر معماري سنتي ايران بادگير است كه به سبب سادگي عملكردي و استفاده از انرژي باد همچنان داراي قابليت كاركردي است. همچنين در ساليان اخير به‌كارگيري فناوري‌هاي نوين در ساختمان، همچون مواد تغيير فاز دهنده، باعث احياي روش‌هاي ايستا و صرفه‌جويي قابل ملاحظه در مصرف انرژي شده‌اند. لذا پژوهش حاضر تلاش نموده است تا با كاربرد اين مواد در ساختار بادگير به بهبود عملكردي آن در ايجاد سرمايش ايستا كمك نمايد. روش‌ها: پژوهش توسط مدل‌سازي جريان هوا در كانال بادگير در نرم‌افزار فلوئنت و مقايسه دماي ورودي و خروجي آن انجام گرفته است. در اين راستا سه مدل فايبرگلاس و دو نوع مواد تغيير فاز دهنده با دماي پافشاري متفاوت به‌عنوان پوشش ديواره بادگير آزموده شد. يافته‌ها: آزمون مدل‌ها نشان داد كه پوشش مواد تغيير فاز دهنده بسيار بيشتر از پوشش فايبرگلاس (حداقل بين °C۴/۵ تا °C۵/۵) در كاهش دماي خروجي بادگير موثر بوده‌اند. نتيجه‌گيري: اين ميزان از سرمايش، حداقل سه ماه از فصل گرما و مدتي از شبانه‌روز در اقليم گرم و مرطوب قشم را پوشش مي‌دهد و نقش زيادي در كاهش مصرف برق ايفا خواهد نمود.