تدوين مدل بهينه‌ ارتباطات بين ‌فرهنگي با هدف قوام ‌بخشي به تجربه‌‌زيسته‌ كاربران در فضاهاي عمومي چندفرهنگي معاصر (مطالعه موردي: خيابان سي تير، تهران)

فضاهاي عمومي چندفرهنگي را مي توان بستري مطلوب براي كُنشِ جمعي دانست كه امكان ارتباط، تبادل آراء و نيز حضور گروه هاي مختلفِ فرهنگي را فراهم مي آورد. اما عوامل سياسي در چنين بسترهايي مي تواند مانع برقراري ارتباط مطلوب خرده فرهنگ ها با يكديگر و شكل گيري غنا و تنوع فرهنگي ناشي از مبادلات بين فرهنگي و از اين راه، زمينه به حاشيه راندن و طردِ برخي از فرهنگ ها را سبب شود. هدف اين مقاله تبيين اهميت خلق فضاهاي چندفرهنگي و تبيين مدل بهينه ارتباطات بين فرهنگي از طريق بررسي تجارب زيسته كاربران، به عنوان رويكردي منتخب براي ارزيابي ميزان موفقيت فضاهاي چندفرهنگي است. مقاله حاضر، پژوهشي تحليلي و اكتشافي است. بستر مورد مطالعه اين پژوهش خيابان سي تير تهران است و به منظور بررسي تجربه زيسته پيروان اديان مختلف كه نماينده فرهنگ خودي هستند، از تكنيك مصاحبه عميق بهره گيري شده است. 43 نفر در اين مصاحبه شركت كردند و اعتبار يافته ها از طريق اشباع نظري حاصل شده است. نتايج كدگذاري داده ها در ابعاد مختلف فضاي زيسته، ضمن بازشناسي عواملي كه بر هر بعد تأثير دارند، نشان داد كه زرتشتيان نسبت به ساير خرده فرهنگ ها در برقراري روابط زيسته، پذيرش كمتري داشته و فضا را ناخوشايندتر دريافت كرده اند. در رابطه با زمان زيسته نيز تمامي اديان ارتباط كمي با گذشته خيابان دارند. نكته قابل توجه آنكه مسلمانان به عنوان فرهنگ غالب، احساس رضايت كمي از فضا داشته و همچنين حافظه تاريخي واضحي از فضا ندارند.