نقش انواع جاذب‌ها در حذف تركيبات گوگرددار از سوخت‌هاي گاز يا مايع

درحالي‌كه قوانين محيط زيست درصدد محدودكردن آلاينده‌هاي محيطي (به‌ويژه تركيبات گوگرددار) حاصل از سوخت‌ها است، تقاضا براي سوخت‌هاي گاز يا مايع در دهه‌هاي اخير افزايش يافته‌است. روش‌هاي گوناگوني براي كاهش تركيبات گوگرددار حاصل از سوخت‌هاي گاز يا مايع وجود دارد و روش جذب سطحي بر روي جاذب جامد، توجه بسياري از محققان را به‌عنوان يك‌روش كارامد و ارزان و داراي بازده بالا جلب كرده‌است. مطالعۀ مقاله‌ها و نتايج پژوهش‌هاي آزمايشگاهي در اين‌زمينه، گوياي آن است  كه ساختارهاي آلي فلزي به‌علت خواص منحصر به‌فردي همچون داشتن تخلخل بالا و حفره‌هاي چندگانه، مساحت سطح زياد، جذب بالاتر و انرژي كمتر در مقايسه با ساير جاذب‌ها مانند سيليكاژل، رئوليت‌ها، ساختارهاي كربني و فلزي براي حذف تركيبات گوگرددار از سوخت‌هاي گاز يا مايع عملكرد بالاتري را از خود نشان‌داده‌اند. البته تعيين دقيق عملكرد آنها در مقايسه با ساير جاذب‌ها به شرايط عملياتي و نوع مادۀ جذب‌شونده بستگي دارد. باوجود اختلاف در شرايط آزمايشگاهي، ساختارهاي آليفلزي و يا آميزتبار (هيبريد) آنها داراي ظرفيت بالاي قابل توجه‌تري  براي حذف گوگرد (gS/g 0.1) نسبت به ساير جاذب‌ها (gS/g 0.01) هستند (بيش از 10 برابر جذب گوگرد). البته بايد اين نكته را ذكر كرد كه به‌علت اختلاف در شرايط آزمايشگاهي بايد اين مقايسه‌ها با احتياط انجام‌شود. اين‌ساختارها حتي بعد از چندين دورۀ جذب دفع عملكرد و پايداري خود را حفظ كرده و نتايج خوبي را براي حذف گوگرد از خود نشان داده‌اند. اين ساختارها علاوه‌بر كاربرد گسترده در كاتاليست‌ها و حسگرها، در سال‌هاي اخير به‌عنوان جاذب براي حذف تركيبات گوگرددار فاز گاز يا مايع مورد توجه قرار گرفته‌اند.