بررسي انباشت سديم در برخي از گونه هاي شورزي تيره هاي قيچيان، علف هفت بنديان، كاسنيان و تاج خروسيان

شناسايي ويژگي هاي گونه هاي شورزي محلي اهميت زيادي در استفاده كاربردي از آنها دارد. مطالعه حاضر با هدف شناسايي گونه هاي شورزي منطقه اي بياباني و بسيار شور در اطراف شهرستان خوسف واقع در استان خراسان جنوبي و تشخيص روش تحمل شوري (دفع يا انباشت نمك) آنها انجام شده است. براي اين منظور، انباشت سديم در ريشه و اندام هوايي هفت گونه شامل چرخه (Launaea arborescens)، اسپند (Peganum harmala)، پرند كوهي (Pteropyrum olivieri)، درمنه سفيد (Artemisia santolina)، قيچ (Zygophyllum eurypterum)، پشموك (Aerva javanica.) و كك كش بياباني (Pulicaria gnaphalodes) و خاك اطراف ريشه آنها بررسي شد. در ادامه، ضريب انباشتگي زيستي سديم (Bioconcentration Factor: BCF) در ريشه، ضريب تراجايي (Translocation factors: TF) آن از ريشه به اندام هوايي و ضريب انباشتگي (Accumulation Factor: AF) در اندام هوايي محاسبه شد. نتايج نشان داد كه خاك منطقه از نوع لومي رسي و EC آن به بزرگي 65 دسي زيمنس بر متر (ds/m) است كه نشان دهنده شوري بسيار زياد خاك است. بر طبق مقادير نسبت جذب سديم (SAR)، درصد سديم تبادلي (ESP) و با در نظرگيري EC خاك اين منطقه در زمره خاك هاي شورسديمي قرار دارد. ضريب TF در برخي گونه ها بيش تر از يك بود. با اين حال، از آنجا كه در هيچ يك از گونه هاي مورد بررسي ضريب BCFو AF بيش تر از يك نبود، گونه هاي مذكور جذب كننده يا انباشتگر سديم نيستند. در مقابل، به نظرمي رسد كه همه گونه هاي مورد مطالعه، دفع كننده نمك و يا حداقل دفع كننده سديم هستند.