مدل برنامه ريزي قطعي توسعه ظرفيت پالايشگاه هاي توليد بيواتانول سوختي در ايران

هدف اين مقاله، تعيين مدلي براي توسعه ظرفيت پالايشگاه هاي توليد بيواتانول ايران است. به دليل متغير بودن وضعيت آب و هوايي، در ميزان مواد اوليه نااطميناني وجود دارد، بنابراين يك مدل برنامه ريزي قطعي برپايه احتمالات پيشنهاد مي شود. مدل برنامه ريزي قطعي خطي براي يك دوره و در چارچوب حداقل سازي هزينه هاي عرضه كننده سوخت ارائه گرديده است. مدلي كه اين نوشتار براي توسعه ظرفيت پالايشگاه هاي مورد بررسي ارائه مي دهد در واقع به گونه اي است كه هزينه هاي ناشي از عرضه سوخت (بنزين و اتانول سوختي) توسط عرضه كننده را به حداقل مي رساند. نتايج حاكي از آن است كه توسعه ظرفيت پالايشگاه هاي مورد بررسي منجر به كاهش هزينه هاي عرضه كننده سوخت به ميزان تقريبي 6 ميليارد ريال مي گردد.