ارتباط ديسترس اخلاقي با مشخصات جمعيت شناختي پرستاران بخش مراقبت ويژه شهر تهران

زمينه و هدف: ديسترس اخلاقي در حرفه پرستاري امري اجتناب ناپذير است. پرستاران به دنبال ديسترس اخلاقي دچار علايمي مانند سردرگمي، ترس، اضطراب و بي‌قدرتي مي‌شوند و همين امر منجر به نارضايتي شغلي و ترك محل خدمت پرستاران مي‌شود. مطاله حاضر با هدف تعيين رابطه ديسترس اخلاقي با مشخصات جمعيت شناختي پرستاران بخش مراقبت‌هاي ويژه در مراكز آموزشي و درماني شهر تهران طراحي و اجرا گرديده است. روش بررسي: اين مطالعه مقطعي از نوع همبستگي توصيفي است و نمونه ها شامل ۲۰۰ نفر از پرستاران شاغل در بخش‌هاي مراقبت ويژه مراكز منتخب شهر تهران هستند كه با روش نمونه‌گيري طبقه‌اي با تخصيص متناسب انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسشنامهCorly جمع آوري شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ تجزيه و تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه ميانگين فراواني ديسترس اخلاقي 48.96 با انحراف معيار 18.21 نزديك به ميانه نمره ابزار (49) بود و ميانگين شدت ديسترس اخلاقي 52.04 با انحراف معيار 18.43 از ميانه نمره ابراز (49) بالاتر بود. همچنين ارتباط آماري معني‌داري ميان فراواني ديسترس اخلاقي با نوع بخش محل خدمت وجود داشت (014.=P). فراواني ديسترس اخلاقي در بخش ICU-OH به طور معني‌داري كمتر از دو بخش CCU (P=0.040) و (ICU (P=0.018 بود و در دو بخش ICU و CCU اين اختلاف معني‌دار نبود. ارتباط معني‌دار آماري ميان شدت ديسترس اخلاقي با بخش محل خدمت پرستاران مورد پژوهش وجود داشت (P=0.030). همچنين در بخش ICUOH به طور معني‌داري شدت ديسترس اخلاقي كمتر از بخش CCU (P=0.005) و ICU (P=0.008) بود و در دو بخش ICU وCCU تفاوت معني‌دار وجود نداشت. شدت و فراواني ديسترس اخلاقي با ساير متغيرهاي جمعيت شناختي ارتباط آماري معني‌داري نداشتند. نتيجه‌گيري كلي: ديسترس اخلاقي در پرستاران بخش مراقبت ويژه در حد متوسط گزارش شد كه مي‌تواند در امر مراقبت از بيماران و سلامت كاركنان تأثير منفي داشته باشد. به همين سبب نتايج اين پژوهش خطاب به مسئولين و مديران پرستاري است كه سياست‌هاي درماني متناسبي براي كاهش ديسترس اخلاقي در ميان پرستاران بخش مراقبت‌هاي ويژه اتخاذ نمايند