شيوه هاي مناسب سازي داستانهاي تخيّلي شاهنامه براي كودكان

شاهنامه فردوسي گنجينه اي غني از داستان هاي تخيّلي است. منطق حاكم بر اين گونه داستان ها، خردمندانه نيست و مملو از عناصر و حوادث شگفت انگيز و خوارق عادات و موجودات خارق العاده است كه سبب زيبايي و جذّابيّت شاهنامه مي شود و زمينه را براي انتخاب داستان بر اساس نيازهاي كودك فراهم ميكند.دغدغة اصلي اقتباس كنندگان اين است كه چگونه مي توان اين داستانها را براي كودكان ارائه داد تا آنها به راحتي بتوانند با داستان ارتباط برقرار كنند و پيام يك متن كهن را به طور كامل دريابند و از شنيدن آن لذّت ببرند. در اينجاست كه براي شاعر و نويسندة كودك توجّه به جنبه هاي شناختي مخاطب و آگاهي از اصل ارتباط شناسي واجب مي شود.مقالة حاضر تلاش نمود براي مناسب سازي داستانهاي تخيّلي شاهنامه، نخست نيازهاي ذهني و عاطفي و آموزشي و تربيتي كودكان را مورد بررسي قرار دهد و در اين راستا از يافته هاي پژوهندگان در حوزة تعليم و تربيت و كتاب هاي روانشناسي رشد كودك بهره بگيرد و در مرحلة بعد با استفاده از تكنيكهاي اقتباس محتوايي و نگارشي، راهكارهايي را به اقتباس كنندگان براي ارائه بهترِ پيش اثر پيشنهاد دهد. اين تحقيق در نوع خود كار جديدي تلقّي مي گردد و سبب بالا رفتن سطح كيفي داستانهاي اقتباس شده براي كودكان مي شود.

this article has no abstract