نواوراسياگرايي روسيه و موازنه قدرت در شرق مديترانه

سياست خارجي دوره رياست‌جمهوري يلتسين با آرمان ملي‌گرايان روسيه كه خواهان احياي جايگاه قدرت برتر در جهان بودند تضاد داشت. ايده نواوراسياگرايي و بازسازي جايگاه از‌دست‌رفته در مناطق تحت نفوذ شوروي سابق باعث از بين رفتن روابط همگرايانه با آمريكا شد. اولويت بازيابي قدرت در ژئوپليتيك تحت كنترل شوروي سابق، روسيه را به‌سوي تشكيل ائتلاف‌هاي منطقه‌اي و نظامي براي دستيابي به موازنه قدرت و احياي نظام چند‌قطبي سوق داد. سياست‌هاي نواوراسياگرايي با سازوكار موازنه قدرت نظامي و مشاركت‌هاي راهبردي گذار به‌سوي نظام تك چندقطبي در آغاز قرن ۲۱ را تسريع كرده است. گرايش به نظم منطقه‌اي مطلوب با وقوع بحران در روابط روسيه و آمريكا در اروپاي شرقي و درياي سياه شكل گرفت كه دامنه آن به ژئوپليتيك شرق مديترانه و مرزهاي جنوبي اعضاي ناتو كشيده شد. بر‌اساس يافته‌هاي پژوهش رويكرد موازنه‌اي روسيه در برابر هژموني آمريكا در مديترانه با تجاوز به سوريه و مبارزه با تروريسم آغاز شد كه به تدريج شكافي راهبردي ميان آمريكا و تركيه ايجاد كرد. استقرار تسليحات راهبردي در شرق مديترانه به شكل‌گيري زنجيره‌اي از ائتلاف‌هاي نظامي استراتژيك با كشورهاي ساحلي انجاميد كه در چارچوب نظريه نومنطقه‌گرايي جاي مي‌گيرد. اهميت دستيابي به موازنه قدرت براي روسيه در جنگ سرد جديد، دامنه جنوبي ناتو در مديترانه را عرصه رويارويي نظامي روسيه و آمريكا قرار داده است. مبارزه همه‌جانبه روسيه با تروريسم برگ برنده‌اي براي همگرايي نظامي و شكل‌دهي به نظم جديد منطقه‌اي بر ضد هژموني آمريكا و گسترش نفوذ ژئوپليتيك در سواحل جنوب مديترانه است. در اين پژوهش با روش تحليلي كيفي در‌صدد تأثير رويكرد نواوراسياگرايي بر شكل‌گيري مقاومت در برابر يك‌جانبه‌گرايي آمريكا هستيم كه نويد‌بخش شكل‌گيري نظام تك چندقطبي از طريق سازمان‌دهي به ائتلاف‌هاي منطقه‌اي و نظامي در برابر هژموني آمريكاست.