پيش بيني كننده هاي جمعيت شناختي رضايت شغلي در پرستاران

زمينه و هدف: پس از اجراي قانون ارتقاء بهره وري پرستاران، به درستي مشخص نيست كه اين قانون تا چه حد بر ميزان رضايت شغلي پرستاران مؤثر واقع شده است. لذا اين مطالعه با هدف بررسي رضايت شغلي پرستاران پس از اجراي قانون ارتقاء بهره وري انجام شد. روش پژوهش: اين مطالعه تحليلي بين 410 پرستار شاغل با استفاده از نمونه گيري آسان و در دسترس و بر اساس نسبت تعيين شده در هر يك از بيمارستان ها اجرا شد. ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه تنظيم شده اي در 2 بخش اطلاعات جمعيت شناختي و ابعاد رضايت شغلي بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 20 و آمار توصيفي (ميانگين و فراواني) و آمار تحليلي (رگرسيون) مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت. يافته ها: بر اساس نتايج اين مطالعه بيشتر پرستاران در بخش اورژانس فعاليت داشتند و نمره رضايت شغلي پرستاران با ميانگين (12/74± 43/46) مورد ارزيابي قرارگرفت كه بيشترين نمره با ميانگين (18/50± 61/80) مربوط به عوامل ارتباطي و كمترين نمره با ميانگين (7/18± 18/90) در ارتباط با سبك مديريتي بود. در آناليز رگرسيون خطي چندگانه، پيش بيني كننده هاي مهم رضايت شغلي شامل سن، جنس و درآمد بود كه از نظر آماري معني دار بودند (0/00 = p). نتيجه گيري: با توجه به ارتباط بين كيفيت مراقبت و رضايت شغلي پرستاران، ارزشيابي ساليانه رضايت شغلي و عوامل مرتبط با آن به منظور افزايش رضايت و بقاء بيشتر نيروي انساني، بهبود سبك مديريتي سازمان و استانداردسازي حقوق و مزايا به خصوص در افراد داراي سابقه كار زياد در اين حرفه تأكيد مي شود.