نگاهي به رويكرد تربيتي مونته سوري از منظر عامليت انسان

رويكردهاي تربيت در دوران كودكي، امروزه از تنوع زيادي برخوردار شده اند. يكي از رويكردهاي تربيتي مشهور در جهان و كشور ما، رويكرد تربيتي مونته سوري است. هدف پژوهش حاضر، نقد و ارزيابي اين رويكرد از منظر فلسفي است. در بخش نخست، تلاش شده تا مؤلفه هاي فلسفي پشتيبان اين رويكرد استنباط گردد. مؤلفه هاي فلسفي مقوم اين رويكرد را مي توان در مواردي چون نگاه كل گرايانه به وجود كودك، انگاره فرد اجتماعي از كودك، توجه به اميال و گرايش هاي كودك، اذعان به نيروي خودانگيخته كودك براي يادگيري، سه گانه آزادي قانون مسئوليت و تأكيد بر مهارت آموزي و - - ابزارمحوري جستجو كرد. در بخش دوم، اين مؤلفه هاي مقوم فلسفي از منظر رويكرد اسلامي عمل نگريسته شده و نقاط قوت و ضعف آن مورد ارزيابي قرار گرفته است. مواردي چون فربه سازي فرديت كودك، هدف انگاري ابزارها و كم رنگ شدن خيال ورزي، مهارت گرايي بي پشتوانه و توقف در سازگاري اجتماعي و مغفول انگاشتن مشاركت و مداخله اجتماعي، مهم تر ين نقدهاي وارد بر اين ديدگاه است. از سوي ديگر، مواردي چون توجه متعادل به آزادي و مسئوليت و نيز تأكيد بر محبت در تربيت كودك، از مهم تر ين نقاط قوت اين رويكرد برشمرده شده است.