اثربخشي گروه‌درماني شناختي ‌وجودگرا بر اضطراب و اميد به زندگي نوجوانان مبتلا به سرطان

مقدمه: افراد مبتلا به سرطان به‌خصوص نوجوانان مشكلات فراواني از جمله افسردگي، اضطراب و نااميدي را تجربه مي‌كنند. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي گروه‌درماني شناختي وجودگرا بر اضطراب و اميد به زندگي نوجوانان مبتلا به سرطان در شهر تهران در سال 1397 بود. روش: روش اين پژوهش شبه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمونپس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه‌آماري پژوهش را نوجوانان دختر مبتلا به سرطان شهر تهران در سال 1397 تشكيل دادند، با در نظر گرفتن نمرات پيش‌آزمون و معيارهاي ورود وخروج، نمونه‌گيري به روش هدفمند انجام گرفت وسي نفر انتخاب شدند كه در دو گروه پانزده نفره جايگزين شدند. گروه آزمايش طي هشت جلسه نود دقيقه‌اي تحت درمان شناختي ‌وجودگرا قرار گرفتند، اما گروه كنترل مداخله‌اي دريافت نكردند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه اضطراب بك و پرسشنامه اميدواري ميلر. تحليل داده‌ها به‌وسيله روش‌هاي آمار توصيفي و تحليل كواريانس تك متغيري، با استفاده از نرم افزار SPSS20 انجام گرديد. نتايج: يافته‌ها نشان داد، ميانگين نمرات اميد به زندگي Sig=0/000، f=39.25 و اضطراب f=11.6, sig=0.000 گروه آزمايش نسبت به گروه كنترل در مرحله پس‌آزمون تفاوت معناداري داشته است. بحث و نتيجه‌گيري: درمان شناختي وجودگرا موجب كاهش اضطراب و افزايش اميدواري در نوجوانان مبتلا به سرطان شده است. بنابراين از اين درمان مي‌توان در راستاي كاهش اضطراب و افزايش اميدواري نوجوانان مبتلا به سرطان در مراكز نگهداري و درماني استفاده نمود.