شريعتي، معنويت و انسان رها شده در عصر جهاني شدن

شريعتي در آثار و ديدگاه هاي خود نظرياتي در مورد برداشت هاي هويتي، اخلاقي و ديني براي زيست اين جهاني ارايه مي­كند. به همين دليل با توجه به اينكه جهان اسلام از جمله ايران تحت تاثير بحران هاي همه جانيه جهاني شدن و رسانه ها قرار گرفته است، بازانديشي در آرا شريعتي مي تواند به بخشي از اين چالش ها اجتماعي و اخلاقي پاسخ دهد. به همين دليل در دهه هاي اخير مفاهيم و آرا خاص شريعتي درباره انسان بي خويشتن، دموكراسي متعهد، برابري، عدالت خواهي، دين معنا بخش، فردگرايي، مسئوليت پذيري همگان بسيار افزايش يافته است، چرا كه اين قبيل مفاهيم در راستاي پاسخگويي به بحران انسان رها شده، بحران هويت، افزايش نزاع هاي اجتماعي، انزواگرايي شهروندان، سبك زندگي نوين، ناكارامدي دموكراسي سياسي و چالش هاي مدرنيته بوده است. به عبارت ديگر تحليلگران و متفكران كنوني تلاش مي كنند كه با بازانديشي از انديشه هاي شريعتي و تطبيق اين آرا با سده بيست و يكم، پاسخگوي وضعيت و نيازهاي كنوني شهروندان در ابعاد اجتماعي باشند.