همبستگي سرمايه اجتماعي، كارآمدي نهادي و توسعه ملي

فرايند پيوستۀ توسعه مهمترين ذهن مشغولي جوامع بشري و تعيين كنندۀ ميزان تفاوت كشورهاست. بنابر اين پرسش مهمي كه در دنياي كنوني رد و بدل مي شود اين است كه چرا و چگونه برخي كشورها به سطح بالاتري از شاخص هاي توسعه دست يافته اند و برخي ديگر در پايين جدول قرار دارند؟ از اين زاويه كاويدن عوامل و ابعاد توسعه و طرح پرسش ها و فرضيات در اين خصوص روش رايجي براي كشف و گشايش مسيرهاي توسعۀ جوامع است. هدف كلي در اين پژوهش بررسي سرمايه اجتماعي، رابطۀ آن با شكل گيري كارآمدي نهادي و سپس با نوسانات توسعۀ ملي است. پژوهش به تأثير اين ظرفيت هاي دو گانه، پياپي و پيشنياز بر نوسانات حركت در مسير توسعۀ ملي مي پردازد. بازبيني مسير طي شده و نوسانات نشان مي دهد كه رابطۀ ميان اين سه عامل برخوردار از يك وضعيت هم افزا (synergy)است. چارچوب نظري اين پژوهش، تلفيقي از تئوريهاي سرمايه اجتماعي، نهادگرايي و توسعه؛ و نظريات انديشمنداني چون پاتنام، فوكوياما، هانتينگتون، نورث، شومپيتر، ميردال و تودارو، در ارتباط با متغيرهاي درگير در شكل گيري موضوع پژوهش است. فرضيه اصلي پژوهش اين است كه رابطۀ همبستگي مثبتي ميان سه متغير سرمايه اجتماعي، كارآمدي نهادي و توسعۀ ملي وجود دارد. اين پژوهش از نظر هدف بنيادي و از نظر روش كتابخانه اي، اسنادي و اكتشافي است.