اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي (مبتني بر آموزش مهارت‌ها) بر كاهش تكانشگري و افزايش تنظيم هيجاني زنان وابسته به متامفتامين

هدف پژوهش، بررسي اثربخشي رفتار درماني ديالكتيكي بر كاهش تكانشگري و افزايش تنظيم هيجاني زنان وابسته به متامفتامين بود. پژوهش حاضر طرحي نيمه تجربي از نوع پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماري آن، كليه زنان وابسته به متامفتامين بود كه در مراكز درماني ترك اعتياد شهر بيرجند در سال 1393 تحت درمان نگهدارنده با متادون قرار داشتند. با روش نمونه گيري در دسترس، تعداد 34 نفر انتخاب و به صورت مساوي و كاملاً تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه قرار گرفتند. سپس تنها گروه آزمايش به مدت 12 جلسه 90 دقيقه اي تحت رفتار درماني ديالكتيكي به صورت گروهي قرار گرفت. براي جمع آوري داده ها از مقياس تكانشگري بارت و پرسشنامه دشواري در تنظيم هيجاني (DERS) استفاده شد كه در پيش آزمون، پس آزمون و دوره پيگيري، بر روي هر دو گروه اجرا گرديد. داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس در سطح معناداري P 0/05 تجزيه و تحليل شدند. نتايج نشان داد كه رفتار درماني ديالكتيكي بطور معناداري در كاهش تكانشگري و افزايش تنظيم هيجاني زنان وابسته به متامفتامين موثر مي باشد (P 0.001).