عنوان مقاله :
گذار به تمدن نوين اسلامي از طريق تاب آور سازي جامعه ايراني در مقابل عدم قطعيت‌هاي آينده
عنوان به زبان ديگر :
فاقد عنوان لاتين
پديد آورندگان :
پارسامهر، تقي دانشگاه امام خميني (ره)
كليدواژه :
شوك‌هاي آينده , واكنش و بازيابي , خط‌مشي‌هاي انطباقي , تاب‌آوري جامعه , پايدارسازي بلندمدت , تكوين تمدني
چكيده فارسي :
امروزه جامعه ايراني انواع مخاطرات، تنش‌ها، حتي بحران‌هاي كم‌سابقه‌اي را در حوزه‌هاي مختلف اقتصادي، سياسي، اجتماعي، زيست‌محيطي و...تجربه كرده است. چنين به نظر ميرسد كه باگذشت زمان، مخاطرات و بحران‌هاي تازه‌تري ظهور ميكنند و ثبات و پايداري جوامع را در معرض فروپاشي قرار ميدهند. يعني در
جهان آينده گويا هيچ جامعه و تمدني نميتواند در برج و بارويي دور از غرش شوك‌ها و ضربات سهمگين عدم قطعيت‌ها، آسوده و آرام يابد. شايد بتوان در ارتباط با تمدن اسلامي آينده، چهار حوزه تمدني شامل ايران، عربستان سعودي، مصر، و تركيه را به‌عنوان پيشران‌هاي مهم تمدني در نظر گرفت. يعني اين چهار حوزه بيش از ديگران، ادعاي تمدني دارند. در اين ميان، ايران اسلامي، انقلاب اسلامي را به پيروزي رساند، توانسته حكومت و دولت اسلامي تشكيل دهد، و درصدد شكل‌دهي به امتداد اين كليت اسلامي، يعني پي‌ريزي جامعه و اعتلاي تمدن اسلامي است. به نظر ميرسد كه توفيق در امر پي‌ريزي جامعه و تمدن اسلامي در برقراري نسبت مطلوب تمدن با پايداري جامعه در افق بلندمدت است، چراكه تمدن امري بلندمدت است.
تاب آور سازي، رويكردي است انضمامي با توجه به واقعيت شرايط جامعه ايراني، براي ريل‌گذاري جامعه اسلامي ايراني به‌سوي ايجاد جامعه پايدار. تاب‌آوري واسطه‌اي است براي گذار به جامعه پايداري، و جامعه پايدار زمينه‌سازي آينده تمدني است در قالب ظهور يا تقويت تمدن اسلامي كه ظهور آن قبلاً رخ‌داده است. و حالا بايد اعتلاء يابد. خط‌مشي‌هاي تابآورسازي جامعه ايراني اسلامي را به سمت مراقبت از قابليت‌هاي راهبردي در مواجهه با عدم قطعيت‌هاي آينده و بازيابي سريع پس از تأثيرگذاري شوك‌ها و مخاطرات راهبردي، سوق ميدهد. حفظ قابليت‌هاي راهبردي در فرازوفرود عدم قطعيت‌ها، زمينه را براي پايداري و ظهور تمدن نوين آماده مي‌سازد از اين ديدگاه، لوازم تمدني امري ضروري و حياتي است، چراكه هيچ تمدني از هيچ آغاز نميشود، بلكه تمدن‌ها به قابليت‌هاي انباشته‌شده و تاريخي خود متكي هستند. بر فراز اين انباشتگي تاريخي از قابليت‌ها و ظرفيتها،امكان رويش‌هاي نوين ميسر مي‌شود. مفروض اساسي اين تحقيق اين است كه تمدن نوين از آسمان انتزاع و خلأ نازل نخواهد شد، بلكه تمدن نوين آينده در فراگردهاي تاريخي و اجتماعي جامعه به تكوين و ظهور ميرسد. بنابراين با افزايش تاب‌آوري جامعه ايراني و غلبه بر عدم قطعيت‌هاي آينده، از طريق واكنش و بازيابي مناسب، قابليت‌هاي امكاني را براي پايداري بلندمدت ، و سپس ظهور تمدن نوين يا اعتلاي آن را، مهيا مي سازد. در اين تحقيق، از روش توصيفي- تحليلي و مصاحبه با نخبگان استفاده شده است. يافته‌هاي اين مقاله ميتواند مورداستفاده آينده پردازان تمدني، و خط‌مشي انديشان كلان قرار گيرد.
چكيده لاتين :
فاقد چكيده لاتين
عنوان نشريه :
مطالعات بنيادين تمدن نوين اسلامي
