مرگ انديشي و نسبت آن با هنرانديشي هيدگر

Death-Thinking and its Relation to Heidegger’s Art-Thinking

هنرانديشي هيدگر حاصل انديشه دوره متأخر اوست؛ اما مرگ انديشي پابه‌پاي وجودانديشي در تمام ساحت انديشه‌اش حاضر است. در هستي‌شناسي بنيادين، وجود از طريق دازاين فهميده مي‌شود. مسأله تاريخمندي و زمانمندي‌ دازاين، هيدگر را به تأمل درباره مرگ كشاند. پس از «گشت»، مرگ‌انديشي از طريق رويداد‌انديشي پي‌گيري مي‌شود. وي در وجود و زمان درباره هنر به صراحت سخني نگفت امّا پس از گشت، هنر و به ويژه شعر را ساحتي مناسب براي وجودانديشي يافت. از وجهه نظر هيدگر هنرانديشي و مرگ‌انديشي خلاف‌آمد عادت هرروزينه آدمي است. رازگونگي اين دو سبب طرح اين پرسش شد كه آيا نسبتي بين‌شان برقرار است؟ نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه مرگ‌انديشي و هنر انديشي هيدگر ويژگي‌‌هاي مشتركي دارند؛ زيرا دازاينِ هنرانديش، مرگ‌انديش هم هست و مرگ‌انديشي در كار هنري اصيل آشكار مي‌شود. دازاين در مرحله آفرينش، يكّه و تنهاست، همان‌طور كه در مواجهه با مرگ تنهاست. پس از آفرينش، هنرمند از ميان برمي‌خيزد و گردآوردنِ يك ملّت در حوالت كار هنري است‌. كار هنري، وجودانديشي از طريق رويدادانديشي است، روي ديگر «وجود»، «نيستي» است. هنرمندِ(دا- زاينِ) ترس‌آگاه، نيستي را فهم مي‌كند زيرا از «رو به سوي مرگ بودن» آگاهي دارد. در اين پژوهش كوشش شده نسبتِ مرگ‌انديشي و هنرانديشي به ديد بيايد.

Heidegger’s Art thinking is the result of his later thought. But the death-thinking is attendant with “Being thinking” in the whole of his thought. In fundamental ontology, “Being” is understood through “Dasein”. The problem of Dasein historicity and temporality led heidegger to contemplate about death. After “turning,” death thinking, it was followed through the “Event (Ereignis) thinking”. In “Being and Time” he did not say anything with explicity about Art. But after turning, Art, especially poetry, was found to be s suitable area for Being thinking. From Heidegger’s point of view Art thinking are contrary to the everydayness habit of man. The mystery of the death and Art, raised this question: whether there is a relationship between them? The result of this study show that Heidegger’s death thinking and his Art thinking have common feature; because Art thinker Dasein, is death thinker too and death thinking manifests itself in origenal Art work. Dasein is solitary in the creative time, as he is facing with death. After the creation, the artist disappers and the task of collecting a nation is taken over by Art work. In fact Art work, is Being thinking by event thinking. Another face of “Being” is “Notness”. Fear-concious artist (Da-Sein) understands the notness, because he is aware of “towardness to death”. In this study, we would attempt to compare the death thinking with Art thinking.