مباني فقهي ماده 23 قانون حمايت خانواده از دريچه فقه مقارن

بر اساس ماده 23 قانون حمايت خانواده 1391، زوجين مي‌بايست قبل از ازدواج ضمن انجام آزمايش‌هاي پزشكي، گواهي لازم در خصوص بيماري‌هاي مسري و خطرناك را ارائه نمايند. در فقه مذاهب اسلامي، در خصوص حكم فقهي اين گونه آزمايش‌ها ميان فقيهان اختلاف‌نظر وجود دارد. برخي به استناد دلايلي چون روايات منقول از معصومان ، قاعده لاضرر، لزوم اطاعت از قوانين حكومت اسلامي، سيره عقلا و... قائل به لزوم انجام آن مي‌باشند. در مقابل، عده‌اي ديگر با رد ديدگاه فوق و استناد به توقيفي بودن عقد نكاح و شروط صحت آن و برخي روايات، عدم وجوب آن را ترجيح داده‌اند. بر اساس يافته‌هاي نوشتار حاضر كه به شيوه تحليلي ـ توصيفي صورت گرفته، مي‌توان نتيجه گرفت كه گرچه به دليل فقدان نص صريح، نمي‌توان وجوب انجام چنين آزمايش‌هايي را به عنوان حكم اولي پذيرفت، در صورت احساس نياز در مورد بيماري‌هاي خطرناكي چون ايدز و... كه موجب سرايت و هلاك شخص و سلامت افراد جامعه مي‌گردد، انجام آزمايش‌هاي مزبور در موارد مشكوك، به جهت رعايت مصالح اجتماعي، از باب حكم ثانوي واجب است، ليكن در ساير موارد هرچند انجام آزمايش ارجح است، اما از نظر شرعي واجب نيست.