كنترل مداري خودگردان: رويكردي نوين در ماهواره‌هاي LEO

Autonomous Orbit Control: A New Approach in LEO Satellites

امروزه، به جهت كاهش هزينه‌ها، استفاده از ماهواره‌هاي كوچك در مدار LEO مورد استقبال قرار گرفته است. با افزايش ماموريت‌هاي سنجشي در اين مدار كه نياز به ماهواره‌هايي با دقت مداري بالا دارد، كنترل مداري ماهواره‌هاي LEO در كنار كنترل وضعيت آن‌ها از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. تحقيقات اخير تلاش‌كرده‌اند تا با ارائه سامانة كنترل مداري خودگردان بر دقت سامانه بيفزايند و ازسوي ديگر هزينه‌ها را بيش از پيش كاهش دهند. اين سامانه با حفظ تمام و يا تعدادي از المان‌هاي مداري ماهواره توسط خود ماهواره، دخالت نيروي انساني در ايستگاه زميني را كاهش مي‌دهد و در نتيجه نياز به تعدد ايستگاه‌هاي زميني را مرتفع خواهد ساخت. همچنين، اين سامانه علاوه بر كاهش هزينه‌ها و افزايش دقت، قابليت‌هايي را به ماموريت‌هاي فضايي مي‌افزايد كه پيش از اين وجود نداشته‌اند. اين تحقيق با بيان ويژگي‌هاي سامانة كنترل مداري خودگردان و نيز بررسي تحقيقات نظري و عملي در اين رابطه به تحليل رويكردهاي استفاده از اين سامانه خواهد پرداخت.

Today, in order to reduce costs, the use of small satellites in LEO orbit has been considered and byincrease of observation missions in this orbit, which requires high orbital precision satellites,orbital control of LEO satellites beside attitude control has been especially important. Recent researches have tried toincrease system’s accuracy and on the other hand, reduce costsmore than before by offering autonomous orbit control system. This system hasreduced human intervention in the ground stationby maintaining all or some of satellite orbital elements via satellite itselfand thus has eliminated need of multiple ground stations; also in addition to costreduction andaccuracy increase, it adds abilities to space missions that did not exist before. This researchwill analysis approaches of using autonomous orbit control by expressing features of this system and reviewing theoretical and practical researches in this regard.