بررسي انتقادي سياست‌گذاري علم در عصر صفويه

با توجه به نقش علم در شكوفايي جوامع بشري، بررسي تجربه‌هاي تاريخي و تمدني مي‌تواند در تدوين سياست‌ها و برنامه‌هاي علمي از سوي سياست‌گذاران و دولت‌مردان به كار آيد. دولت صفويه و ميراث فكري، فرهنگي و مذهبي آن به دلايل متعددي مانند نزديكي نسبي زماني با عصر حاضر، يكي از مهم‌ترين دوره‌هاي تاريخي براي اين گونه بررسي‌ها به شمار مي‌رود.اين پژوهش با رويكرد وصفي ـ تحليلي و بهره‌مندي از منابع تاريخي چون تواريخ عمومي، سلسله‌اي و دودماني، سفرنامه ها و زندگي‌نامه‌ها در پي يافتن نقاط ضعف و قوت سياست‌ها و تدابير علمي در دولت صفويه است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان‌مي‌دهد، ظهور تحولاتي چون گسترش فرهنگ اسلامي ـ شيعي، صيانت از اصول فكري و مذهبي، توجه به مطالبات و نيازهاي اجتماعي از نقاط قوت و مواردي چون انقطاع علمي و تمدني، فقدان پويايي و نوآوري، عدم بهره‌مندي از ابزارها و شيوه‌هاي جديد آموزش و پژوهش، عدم بهره‌مندي مطلوب از دست‌آوردهاي علمي و جلوگيري نكردن از مهاجرت دانشمندان به خارج از كشور از مهم‌ترين، نقاط ضعف سياست‌هاي علمي اين دوره به شمار مي‌روند.