برنامه‌ريزي راهبردي مديريت بحران زلزله در بافت‌هاي فرسوده شهري(مطالعه موردي: بافت فرسوده شهر سنندج)

زمينه و هدف: امروزه عليرغم پيشرفت هاي تكنولوژيكي، سوانح طبيعي و بخصوص زلزله از دغدغه هاي اصلي جوامع است كه تاكنون، روشي براي جلوگيري از وقوع و يا پيش بيني آن ابداع نشده است و تنها راه ممكن براي مقابله با اين سانحه طبيعي، برنامه ريزي پيش از وقوع زلزله، براي كاهش اثرات ناشي از آن از طريق مديريت بحران مي باشد. بافت هاي فرسوده قديمي شهرها به دلايل نارسايي ها و كمبودهايي كه در زمينه هاي كالبدي، اجتماعي و فرهنگي در اين محدوده از شهرها بروز كرده است و هم چنين آثار ميراثي و تاريخي موجود در اين بافت ها، نيازمند توجه ويژه در زمينه مديريت بحران زلزله مي باشند. هدف اصلي از نگارش اين مقاله، تدوين راهكارهاي مناسب در جهت مديريت بحران زلزله در بافت فرسوده قديمي شهر سنندج مي باشد. روش: اين پژوهش از نوع توصيفي -تحليلي است و روش جمع آوري داده ها به صورت كتابخانه اي و ميداني مي باشد. در اين پژوهش با استفاده از تكنيك SWOT به بررسي نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهديد محدوده بافت فرسوده قديمي شهر سنندج در ارتباط با مديريت بحران زلزله پرداخته شده و راهكارهاي مناسب در اين زمينه ارائه شده است. يافته ها: نتايج پژوهش نشان مي دهد كه فرصت هاي محدوده بيشتر از تهديدها و ضعف هاي محدوده بيشتر از قوت ها مي باشد و راهبرد قابل قبول جهت مديريت بهينه بحران زلزله در محدوده راهبرد بازنگري و بعد از آن راهبرد تدافعي مي باشد. راهبردها و راهكارهاي اين پژوهش مي تواند در جهت مديريت بحران زلزله در بافت فرسوده قديمي شهر سنندج مفيد و مؤثر واقع شود. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش بيانگر آن است كه با توجه به فراواني آثار و ابنيه تاريخي، مذهبي و باستاني موجود در محدوده مساله مديريت بحران بايد همواره به عنوان يكي از بزرگترين مسائل آن مطرح باشد. به طوري كه كم توجهي و بي توجهي به آن مي تواند ضمن ايجاد خسارات به آثار و ابنيه تاريخي صدمات و آسيب هاي جسمي و جاني فراواني را در هنگام وقوع زلزله به ساكنين وارد سازد.