عنوان مقاله :
مقايسه اثربخشي واقعيت درماني و طرحواره درماني بر نشانگان تنيدگي در زنان داراي تعارض زناشويي
پديد آورندگان :
عليرضايي ، مالك دانشگاه آزاد اسلامي ابهر - دانشكده علوم انساني - گروه مشاوره , فتحي اقدم ، قربان دانشگاه آزاد اسلامي ابهر - دانشكده علوم انساني - گروه روانشناسي , قمري ، محمد دانشگاه آزاد اسلامي ابهر - دانشكده علوم انساني - گروه مشاوره , بزازيان ، سعيده دانشگاه آزاد اسلامي ابهر - دانشكده علوم انساني - گروه روانشناسي
كليدواژه :
واقعيت درماني , طرحواره درماني , نشانگان تنيدگي , تعارض زناشويي
چكيده فارسي :
مقدمه: نشانگان تنيدگي يكي از عوامل مهم در ايجاد تعارض زناشويي است كه مي تواند خسارات جبران ناپذيري به سلامت رواني، جسمي و اجتماعي خانواده وارد كند.اين پژوهش با هدف مقايسه اثر بخشي واقعيت درماني و طرحواره درماني بر نشانگان تنيدگي در زنان داراي تعارض زناشويي اجرا شد. روش كار: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيشآزمونپسآزمون و پيگيري 1 ماهه با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل 120 نفر از زنان داراي تعارض زناشويي مراجعه كننده به مراكز مشاوره و شوراي حل اختلاف ورامين در سال 1397 بودند.حجم نمونه اين پژوهش 45 نفر بودند كه از ميان افراد جامعه كه در پرسشنامه تعارض زناشويي نمرات بالاي ميانگين كسب كرده بودند، با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب و با روش نمونه گيري تصادفي در گروههاي آزمايش و گروه كنترل )هر گروه 15 نفر( قرار گرفتند.. اعضاي گروه آزمايش ۱ طي 7 جلسهي 1.5 ساعته ۲ ماه واقعيت درماني و اعضاي گروه آزمايش ۲ نيز طي ۸ جلسه 1.5 ساعته ۲ماهه طرحواره درماني به صورت گروهي دريافت كردند. ولي اعضاي درماني كنترل هيچ نوع مداخله اي را دريافت نكردند. سپس پرسشنامه نشانگان تنيدگي اجرا شد .تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس آميخته با اندازهگيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني و نرم افزار SPSS24 انجام شد. يافتهها: ميانگين و انحراف معيار نشانگان تنيدگي گروه واقعيتدرماني در پيشآزمون (6.34 ±199.07)، گروه طرحوارهدرماني (5.66 ±200.27)، و گروه كنترل (7.12 ±201.20) بود. درمان هاي واقعيتدرماني (6.27 ±124.27) و طرحوارهدرماني (5.14 ±125.13) در مقايسه با گروه كنترل (7.67 ±200.53) نشانگان تنيدگي را در پس آزمون كاهش دادند (0.001 p ). در مرحله پيگيري، اثر واقعيتدرماني (6.68 ±123.00) و طرحوارهدرماني (5.34 ±123.33) بر نشانگان تنيدگي زنان داراي تعارضزناشويي (7.75 ±200.07) ماندگار بود (0.001 p). تأثير واقعيتدرماني و طرحوارهدرماني بر نشانگان تنيدگي زنان داراي تعارض زناشوي در مراحل پسآزمون و پيگيري يكسان بود (0.05 p). نتيجهگيري:بر مبناي يافته هاي اين پژوهش،مي توان نتيجه گرفت كه واقعيت درماني و طرحواره درماني،درمان هاي موثري براي كاهش نشانگان تنيدگي در زنان داراي تعارض زناشويي هستند.پيشنهاد مي شود اين دو رويكرد درماني براي براي درمان تعارض زناشويي در مراكز درماني استفاده شوند.
عنوان نشريه :
روان پرستاري
عنوان نشريه :
روان پرستاري