رابطه احساس پيوستگي و توانمندي ايگو با اضطراب مرگ سالمندان

سالمندان از تغييرات جسماني، ميزان بالاتر بيماري، معلوليت و از دست دادن خويشاوندان و دوستان شواهد بيشتري براي مرگ به دست مي‌آورند. تجربه كردن مقداري اضطراب درباره مرگ طبيعي است؛ امّا، مانند ساير ترس‌ها چنانچه خيلي شديد باشد سازگاري و كارآمدي را تضعيف مي‌كند. پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه احساس پيوستگي و توانمندي ايگو با اضطراب مرگ سالمندان انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ آماري پژوهش حاضر شامل كليه‌ سالمندان غير ساكن خانه سالمندان داراي سن بالاي 60 سال در شهر تهران بود. از ميان آن‌ها نمونه‌اي به حجم 200 نفر به روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. جهت گردآوري اطلاعات از پرسشنامه اضطراب مرگ تمپلر (1970)، پرسشنامه توانمندي ايگو ماكستروم و همكاران (1997) و پرسشنامه احساس پيوستگي آنتونوسكي (1987) استفاده شد. در نهايت بعد از جمع‌آوري اطلاعات، داده‌هاي حاصل با روش ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيري به روش همزمان تحليل شد. نتايج نشان داد، بين توانمندي ايگو و اضطراب مرگ سالمندان رابطه منفي معني‌داري وجود داشت (0.22=r،P 0.01). همچنين بين احساس پيوستگي و اضطراب مرگ سالمندان رابطه منفي معني‌داري وجود داشت (0.18=r=، P 0.01 ). توانمندي ايگو و احساس پيوستگي به‌طور منفي و معناداري اضطراب مرگ را پيش‌بيني نمودند. در نهايت با توجه به نتايج مطالعه مي‌توان نتيجه گرفت كه احساس پيوستگي و توانمندي ايگو در زمره متغيرهاي مرتبط با اضطراب مرگ سالمندان بوده و توانايي پيش‌بيني آن را دارند.