معناي زندگي سالمندان ساكن در مراكز نگهداري از سالمند(پديدارشناسي)

هدف از پژوهش حاضر بررسي معناي زندگي سالمندان ساكن مراكز نگهداري از سالمندي بوده است. رويكرد روش‌شناسي به كار رفته در اين پژوهش كيفي بوده و روش پژوهشي از نوع پديدارشناسي مي‌باشد. جامعه پژوهشي تمامي سالمندان شهر تهران در سال 1397 بوده است. از بين آنها 15 نفر سالمند كه در مراكز سالمندي نگهداري مي‌شدند به صورت داوطلبانه و هدفمند در اين پژوهش شركت كردند. 6 نفر از سالمندان، خانم و 9 نفر آقا بودند. معيار انتخاب اين افراد سن بالاي 65 سال بود. اطلاعات از طريق مصاحبه فردي، عميق و نيمه‌ساختاريافته جمع‌آوري و ضبط شده است. داده‌ها به روش كدگذاري داده‌هاي كيفي تجزيه و تحليل شده است. واحد تحليل در اين پژوهش جمله بوده است. يافته‌هاي بدست آمده در 73 مقوله فرعي حاصل شده كه در 11 مقوله اصلي به اين صورت دسته‌بندي شده‌اند: اعتقاد به خدا و آخرت، سرگرمي، زندگي قبل از ازدواج، زندگي بعد از ازدواج، ارتباطات، لذت‌ها، برخورد با نسل جديد، نگراني‌ها، اميدواري‌ها، سلامتي و تعريف زندگي. سالمندان پژوهش حاضر از زندگي در سراي سالمندان ارتباطات و لذت‌هاي محدودتري از سرگرمي هايشان مي‌برند. به نظر مي‌رسد دو عامل اساسي اميد به زندگي و تعريف آنها از زندگي جبري نقش مهمي در معناي زندگي سالمندان دارند.