روابط ساختاري نيازهاي بنيادين روان‌شناختي با سازگاري و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان دبيرستاني

هدف از پژوهش حاضر بررسي روابط ساختاري ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي، سازگاري و احساس تعلق به مدرسه در دانش آموزان دوره متوسطه مشهد بود. نمونه مورد مطالعه شامل 320 نفر دانش آموز دوره متوسطه دوم شهر مشهد بود كه به روش نمونه گيري چند مرحله اي انتخاب شدند. براي اندازه گيري متغيرها از مقياس ارضاي نيازهاي بنيادين در روابط (لاگوارديا، رايان، كوچمن و دسي، 2000)، پرسشنامه سازگاري دانش آموزان دبيرستاني (سينها و سينگ، 1993) و پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه (بري، بتي و وات، 2005) استفاده گرديد. داده هاي پژوهش حاضر با استفاده از مدل سازي معادلات ساختاري مورد تحليل قرار گرفتند. نتايج حاصل از تحليل مسير نشان دادند اثر مستقيم و معناداري ميان ارضاي نيازهاي بنيادين روان شناختي در ارتباط با معلمان با سازگاري و احساس تعلق به مدرسه وجود دارد. به طوري كه نيازهاي بنيادين روان شناختي و سازگاري، 63 درصد از تغييرات احساس تعلق به مدرسه را تبيين مي كردند. يافته ها نشان داد سازگاري دانش آموزان در رابطه‌ي بين ارضاي نيازهاي بنيادين روان‌شناختي (در روابط با معلمان، مديران و دوستان) و احساس تعلق به مدرسه نقش واسطه‌اي داشت. معلمان و مديران مدارس مي توانند با استفاده از يافته هاي پژوهش حاضر، مشاركت و سازگاري دانش آموزان در مدرسه را تقويت كنند.