نقش ساختارهاي سياسي-فرهنگي بر بازتوليد خشونت در عراق (2003 تا 2020)

سوال اصلي پژوهش حاضر اين است كه ساختارهاي سياسي – فرهنگي دولت صدام چگونه باعث ظهور و گسترش خشونت در عراق پس از صدام گشته است؟ فرضيه پژوهش به اين نكته اشاره مي‌كند كه كنش گروه‌هاي خشونت‌گرايي كه در قالب اقدامات راديكال و افراطي در جامعه عراق مشاهده مي گردد، ريشه در ساختارهاي استبدادي و فراگير دولت صدام دارد. براي پاسخ به سوال پژوهش از روش توصيفي-تحليلي و مفهوم تعيّن چند جانبه آلتوسر استفاده شده است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد دولت صدام براي بازتوليد قدرت خود از دو دستگاه سركوب گر دولت و ايدئولوژي حزب بعث استفاده نموده است. اين كار باعث گرديد شهروندان عراقي در فضايي آكنده از ترس و دلهره به سوژه هاي منفعل و ناخودآگاه تبديل شوند كه چاره اي جز تبعيت از ايدئولوژي غالب نداشتند. سوژه ها در حكومت صدام چنان با حزب بعث و ايدئولوژي آن عجين گشتند كه نه تنها به پروسه بازتوليد قدرت بعثي ياري رساندند؛ بلكه روش بازتوليد آن را كه عمدتا از طريق خشونت انجام مي‌پذيرد دروني كردند. اين دروني شدن خشونت به همراه عقده هاي فروخورده سركوب در دوران صدام موجب گرديد تا كنش شهروندان عراقي در دوران پساصدام شكل خشن به خود گيرد.