تحليل موانع بهره‌گيري از رويكرد توسعه ميان افزا مطالعه موردي: شهر اهواز

توجه به ظرفيت‌هاي توسعه‌اي درون شهر (توسعه ميان افزا)، امروزه به‌عنوان يكي از سياست‌هاي مهم در حوزه برنامه‌ريزي شهري جهت مقابله با پديده گسترش شهرها موردقبول واقع‌شده است. برخلاف ساير سياست‌هاي توسعه شهري با توجه به اينكه در بستر موجود و با حضور ساكنان و شهروندان و واحدهاي همسايگي صورت مي‌پذيرد موضعي پيچيده، چندوجهي، ميان بخشي است كه نه‌فقط يك كار فيزيكي، كالبدي و شهرسازي است بلكه داراي ابعاد قوي اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي و زيست‌محيطي نيز مي‌باشد. بنابراين استفاده از اين رويكرد، بدون توجه به بسترهاي مناسب و شناسايي موانع آن، قابل تحقق نيست. هدف اصلي اين پژوهش تحليل موانع بهره‌گيري از توسعه ميان افزا در شهر اهواز مي‌باشد. اين پژوهش ازنظر هدف، كاربردي و ازنظر روش، توصيفي –تحليلي است. جامعه آماري پژوهش، مديران و كارشناسان شهرداري اهواز مي‌باشند با استفاده از نمونه‌گيري هدفمند، 40 نفر به‌عنوان حجم نمونه انتخاب گرديد. جهت تحليل داده‌ها از تحليل عاملي تأييدي مرتبه دوم در نرم‌افزار آموس 24 استفاده‌شده است. در اين پژوهش، از ابعاد اقتصادي، اجتماعي، اداري و قانوني با 21 شاخص مشاهده‌پذير استفاده گرديد. نتايج حاصل نشان مي‌دهد مديران و كارشناسان معتقدند كه عوامل قانوني اداري با ضريب بيشترين تأثير را بر عدم تحقق و اجراي رويكرد توسعه ميان افزا در شهر اهواز دارد و بعدازآن متغير اقتصادي با ضريب 0.94 متغير اجتماعي با ضريب 0.66 متغير كالبدي با ضريب 0.55 به ترتيب بيشترين تا كمترين تأثير را بر عدم تحقق اجراي توسعه ميان افزا در شهر اهواز دارند.