مدل ساختاري التزام كاركنان در سازمان‌هاي دولتي ايران

التزام كاركنان كه گاهي با عنوان اشتياق يا تعلق به كار خوانده مي‌شود، زماني به وجود مي‌آيد كه افراد به شغل خود علاقه‌مند باشند، از آن لذت ببرند، و بخواهند براي انجام آن تلاش كنند. هدف اصلي پژوهش حاضر، بررسي عوامل موثر در ارتقاي التزام كاركنان در سطوح سه گانه فردي، گروهي، و سازماني، و شناسايي و مدلسازي روابط بين متغيرهاست. اين پژوهش با بررسي داده هاي گردآوري شده از 65 سازمان دولتي ايران با روش مدل معادله هاي ساختاري، به اين نتيجه دست يافت كه در سطح سازماني، ساختار سازماني، حمايت سازماني، فرهنگ سازماني، و جبران خدمت؛ در سطح گروهي، رهبري تاثيرگذار، محيط كاري خوب، مشاركت كاركنان، اعتماد سازماني، بازخورد سازنده، وضوح نقش، و ارتباط با بالادستي؛ و در سطح فردي، امنيت شغلي، استقلال كاري، انگيزش دروني، تعهد سازماني، عدالت سازماني ادراك شده، تعصب مذهبي، و برون گرايي (شخصيت) بر التزام كاركنان موثر هستند. اين پژوهش داراي راهكارهاي اجرايي و پژوهشي است.