تأثير8 هفته تمرين استقامتي شديد بر ميزان هم‌اكسيژناز و TNF-α در بافت عضله نعلي و دوقلو در موش‌هاي صحرايي نر ويستار

مقدمه و هدف: فشار اكسايشي ناشي از فعاليت هاي ورزشي ضمن تاثير بر ايجاد آسيب عضلاني و كاهش عملكرد در ورزشكاران، موجب تحريك توليد سايتوكين ها از سلول هاي متعددي مي شود. اما از طرفي براي مقابله با اين استرس ها، بدن به وسيله فعال كردن دفاع آنتي اكسيداني و ساير دستگاه هاي محافظت كننده به فشار اكسايشي پاسخ مي دهد. بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي تأثير يك دوره تمرين استقامتي شديد بر ميزان هم اكسيژناز1 و فاكتور نكروز توموري آلفا (TNFα: Tumor necrosis factor alpha) در بافت عضله دوقلو و نعلي موش هاي صحرايي بالغ نر ويستاراست. روش كار: 16سر موش صحرايي نر بالغ ويستار بصورت تصادفي در 2 گروه (كنترل و تمرين استقامتي شديد) تقسيم شدند. پروتكل تمرين استقامتي شديد شامل دويدن بر روي نوار گردان به مدت 8 هفته (5 جلسه در هفته) بود. آب و غذاي استاندارد به صورت آزاد در اختيار آزمودني ها قرار گرفت. 48 ساعت پس از آخرين جلسه تمريني و 4 ساعت ناشتايي شبانه، آزمودني ها تشريح شدند و نمونه هاي بافتي جمع آوري شد و ميزان آنزيم هم اكسيژناز1 و همچنين TNF-α به روش الايزا اندازه گيري شد. براي تجزيه وتحليل داده ها هم از آزمون تي تست مستقل استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد 8 هفته تمرين استقامتي شديد تاثير معني داري بر ميزان آنزيم هم اكسيژناز1 عضله دوقلو و نعلي نداشت (P˃0/05). همچنين 8 هفته تمرين استقامتي شديد تاثير معني داري بر TNF-α عضله دوقلو و نعلي نداشت(P˃0/05). نتيجه گيري: با توجه به عدم تاثير تمرين بر مقادير آنزيم هم اكسيژناز1 و TNF-α، شايد بتوان با احتياط گفت كه تمرينات ورزشي منظم، موجب ايجاد يك سازگاري مفيد شده است.