بررسي سطوح مواجهه با صدا بر سطح استرس شغلي در ميان رانندگان اتوبوس هاي شهري بجنورد در سال 1397

مقدمه و هدف: صدا يكي از عوامل زيان آور فيزيكي محيط كار است كه مي تواند به عنوان عامل استرس زا عمل كند. رانندگان اتوبوس هاي شهري در معرض صداي ناشي از محيط و اتوبوس قرار دارند. اين عامل مي تواند به ايجاد استرس در بين رانندگان اتوبوس ها منجر شود؛ بنابراين، مطالعه حاضر با هدف تعيين تأثير ميزان مواجهه صوتي بر استرس شغلي رانندگان اتوبوس هاي شهري بجنورد در سال 1397 انجام شد. روش كار: اين مطالعه ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ به صورت ﻣﻘﻄﻌـﯽ انجام شد. در اين مطالعه 110 نفر از رانندگان اتوبوس هاي شهري شهر بجنورد بررسي شدند. به منظور بررسي استرس شغلي از پرسش نامه فيليپ ال رايس (1992) و براي اندازه گيري ميزان مواجهه با صدا از دستگاه صداسنج مدل 971-SVANTEK استفاده شد. براي تجزيه وتحليل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20، آماره هاي توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آزمون هاي آماري همبستگي استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد ميزان استرس شغلي 102 نفر از رانندگان بالا بوده است (92/7 درصد) و 4 نفر استرس متوسط و 4 نفر نيز استرس كم داشته اند. نتايج اندازه گيري صدا نشان داد در تمامي رانندگان ميزان مواجهه در حد استاندارد بوده است. ميانگين تراز معادل مواجهه با صدا (LAeq) 75/43 دسي بل با انحراف معيار 2/74 بوده است. بين تراز معادل مواجهه با صدا و استرس رانندگان رابطه معني داري وجود نداشته است، اما بين تراز معادل صدا و متغير علاقه مندي به كار رابطه معني دار وجود داشته است (0/01 p). نتيجه گيري: ميزان استرس شغلي در رانندگان اتوبوس شهر بجنورد زياد و ميزان مواجهه با صدا در رانندگان كمتر از حد آستانه مجاز بوده است. ازآنجاكه بررسي آماري رابطه معني داري را بين استرس شغلي و ميزان مواجهه با صدا نشان نداد، اين يافته با توجه كم بودن ميزان مواجهه با صدا توسط رانندگان قابل قبول است.