بررسي اثر اوره آهسته رهش و ملاس، بر هيستومورفومتري شكمبه، شيردان و فراسنجه‌هاي تخمير شكمبه‏اي بره هاي پرواري

اين تحقيق جهت بررسي خصوصيات تخميري شكمبه و تغييرات هيستومورفومتري شكمبه و شيردان، ناشي از افزودن اوره آهسته رهش و ملاس به جيره ي غذايي گوسفندان پرواري انجام شد.  پژوهش در قالب طرح كاملاً تصادفي با 5 تيمار شامل شاهد، دو منبع نيتروژن غير پروتييني اوره ي معمولي (1.6 درصد) و اوره ي آهسته رهش (1.8 درصد) با و بدون ملاس (صفر و 20 درصد) و 7 تكرار با استفاده از 35 رأس بره ي نر نژاد عربي، به مدت 105 روز انجام شد.  جيره‏هاي مورد استفاده شامل 70 درصد كنسانتره و 30 درصد علوفه بودند.  در مقايسه با جيره ي شاهد، استفاده از اوره ي آهسته رهش باعث كاهش غلظت استات شد.  افزودن ملاس به جيره موجب افزايش غلظت بوتيرات و كل اسيدهاي چرب فرار شكمبه نسبت به جيره ي شاهد شد.  در جيره ي شاهد، pH شكمبه نسبت به تيمار‌هاي حاوي منابع نيتروژن غير پروتييني پايين‌تر بود.  در مقايسه با اوره ي معمولي، استفاده از اوره ي آهسته رهش با و بدون ملاس، در جيره ي غذايي، باعث افزايش عمق غدد معده‌اي، كاهش ضخامت طبقه ي زير مخاطي و نيز كاهش ضخامت طبقه‌ي عضلاني شد.  افزودن ملاس باعث افزايش ارتفاع سلول‏هاي ‌پوششي و كاهش تعداد سلول‌هاي مرزنشين و اصلي شيردان شد.  در مطالعات سلولي اثرات تخريبي سلول‌هاي پوششي و افزايش بافت لنفوئيدي منتشر ناشي از ملاس مشاهده شد.  به طور كلي تفاوت معني‌داري بين منابع نيتروژن غير پروتئيني مورد استفاده روي ساختار بافت دستگاه گوارش مشاهده نشد.  با توجه به اثرات مخرب ساختاري استفاده از ملاس بر بافت‏هاي اندام‏هاي گوارشي مورد بررسي، استفاده از 20 درصد ملاس قابل توصيه نمي‏باشد.