نقش ميانجي خودكارآمدي شغلي در رابطهي بين انعطافپذيري منابع انساني و عملكرد شغلي كاركنان بانك تجارت استان مازندران

فاقد عنوان لاتين

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي خودكارآمدي شغلي در رابطه بين انعطافپذيري منابع انساني و عملكرد شغلي كاركنان بانك تجارت استان مازندران است. روش پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده ها توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه كاركنان بانك تجارت استان مازندران به تعداد 489 نفر بودند. حجم نمونه با استفاده از جدول كرجسي و مورگان و با روش نمونه­ گيري تصادفي طبقه ­اي به تفكيك جنسيت 215 نفر انتخاب شدند. ابزار جمع­ آوري داده­ ها پرسشنامه­ هاي انعطاف پذيري منابع انساني باتاچاريا (2005)، عملكرد شغلي هرسي و گلداسميت (1980)، خودكارآمدي شغلي شرر و همكاران (1982) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ­ها از آمار توصيفي و استنباطي (آزمون كولموگروف-اسميرنوف، آزمون همبستگي پيرسون، آزمون بوت استرپينگ و آزمون شمول واريانس) استفاده گرديد. نتايج نشان داد بين انعطاف پذيري منابع انساني و عملكرد شغلي با نقش ميانجي خودكارآمدي شغلي در كاركنان بانك تجارت استان مازندران رابطه وجود دارد. همچنين براساس نتايج پژوهش بين انعطافپذيري منابع انساني و خودكارآمدي شغلي؛ خودكارآمدي شغلي و عملكرد شغلي در كاركنان بانك تجارت استان مازندران رابطه وجود دارد.

فاقد چكيده لاتين