تأثير داروي سيليمارين بر تكثير لنفوسيت‌هاي T فعال شده‌ي انساني در شرايط آزمايشگاهي (In-vitro)

مقدمه: استفاده‌ي گسترده از داروهاي گياهي به دليل اثرات حفاظتي آن‌ها بر ارگان‌هاي مختلف بدن در مطالعات بسياري نشان داده شده است. سيليمارين يك كمپلكس فلاونوليگنان مشتق از گياه خار مريم (Milk thistle) با نام علمي Silybum marianum است. از اين تركيب، به علت داشتن اثرات ضد التهابي و حفاظتي در بيماري‌هاي كبدي (Hepatoprotective) در كلينيك استفاده مي‌شود. در سال‌هاي اخير، اثرات تعديل ايمني (Immunomodulatory) اين گياه از سوي محققين مورد توجه قرار گرفته و در اين خصوص مطالعاتي صورت پذيرفته است. هدف از اين مطالعه، بررسي اثر سيليمارين و DMSO (Dimethyl sulfoxide) بر تكثير لنفوسيت‌هاي T انساني در شرايط كشت سلولي بود. روش‌ها: جداسازي سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي (PBMCs يا Peripheral blood mononuclear cells) از افراد سالم داوطلب و سپس تحريك آن با كانكاناوالين A (Con A يا Concanavalin A) انجام گرفت و ميزان تكثير سلول‌ها پس از نشان‌دار كردن سلول‌ها با ماده‌ي فلورسنت CFSE (Carboxyfluorescein succinimidyl ester) بررسي و ارزيابي آن با فلوسيتومتري نسبت به شاهد مورد سنجش قرار گرفت. يافته‌ها: سيليمارين در غلظت‌هاي μM 100 و μM 200 نسبت به Dimethyl sulfoxide به طور قابل ملاحظه‌اي تكثير سلول‌هاي تك هسته‌اي خون محيطي را مهار مي‌كند. نتيجه‌گيري: با توجه به اثر مهاري سيليمارين بر تكثير سلول‌هاي T، شايد بتوان از آن به عنوان جايگزين داروهاي شيميايي مهار كننده‌ي ايمني و يك داروي حيات بخش در شرايط نياز به سركوب ايمني، استفاده نمود.