بررسي مقايسه اي نتايج انتقال تاندون فلكسور مچ دست در مقايسه با روش كلاسيك (انتقال 2تاندون يكي براي اكستنشن شست و دومي براي اكستنشن انگشتان) جهت برقراري اكستنشن شست و ديگر انگشتان در بيماران مبتلا به آسيب عصب راديال

مقدمه: آسيب عصب راديال عارضه‌ي‌ بسيار ناتوان كننده‌اي است. براي برگرداندن عملكرد از دست رفته‌ي عصب راديال، به صورت معمول از انتقال تاندون‌هاي فلكسور كارپي رادياليس و اولناريس براي برگرداندن اكستنشن انگشتان و از انتقال تاندون پالماريس لانگوس براي اكستنشن شست استفاده مي‌شود. هدف از انجام اين مطالعه، مقايسه‌ي نتايج درمان در روش انتقال تاندون فلكسور مچ دست در مقايسه با روش كلاسيك جهت برقراري اكستنشن شست و ديگر انگشتان در بيماران مبتلا به آسيب عصب راديال بود. روش‌ها: طي يك كارآزمايي باليني، 48 بيمار كه طي سال‌هاي 1383 تا 1392 دچار آسيب قديمي عصب راديال دست شده بودند و انديكاسيون ترميم عصب نداشتند، به روش تصادفي در دو گروه 24 نفره توزيع شدند. در گروه اول، تنها از تاندون فلكسور كارپي رادياليس براي تمام انگشتان و در گروه دوم براي انگشست شست از تاندون پالماريس لونگوس و براي انگشتان ديگر از فلكسور كارپي رادياليس استفاده گرديد. بيماران در هفته‌ي 18 بعد از درمان پيگيري شدند و نتايج درمان شامل دامنه‌ي اكستنشن شست و انگشتان و ميزان قدرت دست، در مقايسه با دست سالم مورد بررسي و مقايسه قرار گرفت. يافته‌ها: دامنه‌ي اكستنشن شست و انگشتان در گروه انتقال يك تاندون در 37/5 درصد بيماران، بيش از 50 درجه بود؛ در حالي كه در انتقال دو تاندون، اين نسبت 16/7 درصد بود؛ البته، اختلاف بين دو گروه معني‌دار نبود (0/44 =P). بررسي ميزان قدرت اكستنشن شست و انگشتان در مقايسه با سمت سالم نيز نشان داد كه در 25 درصد بيماران تحت انتقال يك تاندون و 5/12 درصد بيماران تحت انتقال دو تاندون، ميزان قدرت با دست سالم برابر بود و بين دو گروه، اختلاف معني‌داري مشاهده نشد (0/68 = P). نتيجه‌گيري: استفاده از روش انتقال يك تاندون فلكسور مچ دست جهت برقراري اكستنشن شست و ديگر انگشتان، حداقل به اندازه‌ي روش كلاسيك كه در آن انتقال دو تاندون صورت مي‌گيرد، مؤثر مي‌باشد. با توجه به اين‌كه در روش انتقال يك تاندون فلكسور مچ دست، تهاجم و مداخله‌ي كمتر و همچنين استفاده از تاندون‌ها كمتر انجام مي‌گيرد، نسبت به روش جاري برتري دارد.