اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر رضايت زناشويي افراد داراي اختلاف زناشويي

هدف پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي تحليل رفتار متقابل بر رضايت زناشويي در افراد داراي اختلاف زناشويي بود. جامعه آماري پژوهش حاضر كليه افراد متاهل داراي اختلاف زناشويي شهر اهواز كه در سه ماهه دوم سال 1395 به شوراي حل اختلاف، دادگاه هاي خانواده و مراكز مشاوره مراجعه كرده اند بود، كه تعداد 40 نفر از آنها به صورت داوطلبانه انتخاب و سپس به صورت تصادفي ساده در دو گروه 20 نفري (گروه آموزش تحليل رفتار متقابل و گروه كنترل) جايگزين شدند. ابزار اندازه گيري پرسشنامه رضايت زناشويي انريچ (فرم كوتاه 35 ماده اي) بود. طرح اين پژوهش، تجربي از نوع پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل بود. ابتدا براي هر دو گروه پيش­آزمون اجرا گرديد، سپس مداخله آزمايشي (آموزش گروهي تحليل رفتار متقابل) براي گروه آزمايش در طي 8 جلسه اجرا شد. در نهايت، پس از اتمام فرآيند مداخله، براي هر دو گروه پس­آزمون و يك ماه بعد، آزمون پيگيري اجرا گرديد. تحليل داده ها با استفاده از روش آماري كوواريانس چند متغيري صورت گرفت. نتايج نشان داد كه آموزش تحليل رفتار متقابل باعث افزايش رضايت زناشويي در افراد داراي اختلاف زناشويي گرديده و اين نتيجه تا مرحله پيگيري نيز پايدار بود.